نویسنده: آندرس کور
ظاهراً حزب کمونیست چین قصد دارد سرعت اینترنت را در تایوان پایین بیاورد و مردم منطقه بالتیک را در فصل زمستان اسیرِ سرما کند.
سه کشتی مرتبط با چین چندی پیش باعث قطعی کابلهای فیبر نوری زیر دریا و یک خط لوله گاز شدند. دو حادثه اول در اروپا و حادثه اخیر که در ۳ ژانویه درحوالی تایوان رخ داد، باعث نگرانی مقامات امنیت دریایی شدهاند. گفتنی است که روسیه نیز در خرابکاری منطقه بالتیک دست داشته است.
اینکه چرا حکومتهای چین و روسیه میخواهند مردم را با این شیطنتها آزردهخاطر کنند، مشخص نیست. این اقدامات همان اندک قدرت نرمی را که برای آنها باقی مانده، هدر میدهند و هیچ تأثیر مثبتی- حتی در قبال اهداف نامشروعشان- هم ندارند. راهبرد آنها ظاهراً بر این فرضِ غلط استوار است که تاکتیکهای «منطقه خاکستری»- مانند خرابکاری- عزم و اراده آنها را ثابت میکنند و باعث میشوند که آمریکا و متحدان این کشور از تایوان و اوکراین دست بکشند. اوکراین چندی پیش به صراحت گفت که حتی تهدیدهای مکرر هستهای روسیه نیز باعث نمیشوند که کشورهای آزاد بدون مبارزه تسلیم شوند. قطع شدن یک کابل در اینجا یا آنجا فقط عزم این کشورها را جزمتر میکند.
تاکتیکهای منطقه خاکستری بهجای کمک به روسیه و چین مایه ناراحتی شده و موضوع مفیدی برای گفتوگوهای آمریکا و متحدان این کشور درباره بسیج نیروهای خود علیه متجاوزان محسوب میشود. حکومتهای پکن و مسکو اغلب سعی میکنند تجاوزات خود را در لوای تاکتیکهای منطقه خاکستری پنهان کنند، اما کمتر کسی فریبشان را میخورد. این بهانهها صرفاً عمقِ جنایت آنها را عیان میکنند.
بیهودگی این تاکتیکها در راهحلهایی که کشورهای مسئول برای غلبه بر آنها به کار میگیرند، مشهود است. برای نمونه، وقتی کابل اصلی اینترنت فیبر نوری در جایی قطع میشود، ترافیک اینترنت بهطور خودکار از طریق کابلهای دیگر منتتقل میشود و سرعت همه کاربران اندکی کاهش مییابد، اما هیچ کاربری چندان تحت تأثیر قرار نمیگیرد. اکنون هرکسی که در تایوان و منطقه بالتیک اینترنت بیسرعت دارد، میتواند حزب را مورد سرزنش قرار دهد؛ چه حزب کمونیست چین مقصر باشد و چه نباشد.
و تقصیرات زیادی وجود دارد. حزب کمونیست چین با کمترین تبعات از زیر هزینه اقدامات غیرقانونی خود قسر در میرود. در پرونده تایوان، کشتی باری شونژینگ ۳۹ عامدانه با لنگر خود به کابل اینترنت زیر دریا آسیب وارد کرد. براساس گزارشات، این کشتی تقریباً یک ماه تا روز حادثه ۳ ژانویه بدون دلیل موجه درحوالی بندر کیلونگ بهصورت زیگزاگ حرکت میکرد.
درحالیکه همه شادی خود از تعطیلات را در اینترنت به اشتراک میگذاشتند، چیزی که باید نامش را «بدجنس ۳۹» میگذاشتند، به دنبال این بود که با لنگر خود جلوی پیامهای تبریک را بگیرد. تایوان با افزایش تعداد کابلهای زیر دریا و تجهیزات مایکروویو و ماهواره به اقدامات ناشیانه حزب کمونیست چین برای ترساندن مردم واکنش نشان داد که از قضا نمیتواند در آنها تداخل ایجاد کند.
دو مورد دیگر در رابطه با کشیدن لنگر وجود دارد که به کشتیهای مرتبط با چین نسبت داده میشوند. یکی از کشتیها لنگر خود را ۱۶۰ کیلومتر روی زمین کشید و باعث قطعی دو کابل شد- اولی بین سوئد و لیتوانی و دومی بین آلمان و فنلاند.
اقدامات آمریکا و متحدان این کشور برای تحقیق و پیگیری قضایی جنایت ادعایی بسیار پرزحمت هستند. اتفاقات تحت بررسی اغلب به واسطه «کشتیهای بدون خدمه» ناوگان مخفی انجام میگیرند که بیسیمشان را در حین ارتکاب جنایات خود خاموش میکنند و پرچم کشورهایی را یدک میکشند که هیچ ارتباطی با آنها ندارند.
یافتن کشتیهای بیمصرف دشوار و نظارت بر آنها نیز سخت است. حتی اگر یک مورد پیدا کنید، به دلیل قوانین بینالمللی نمیتوانید در دریاهای آزاد سوار آنها شوید. به گفته وکلای بینالمللی، سوار شدن به این کشتیها مستلزم دریافت مجوز از کشوری است که کشتی مربوطه به آن تعلق دارد. درحالیکه مقامات سعی میکنند چنین مجوزی را به دست آورند، هر مجرمی که روی کشتی باشد میتواند اسناد و مدارک را پشت درهای بسته پنهان کرده و از ارائه آنها به بازرسها خودداری کند.
گارد ساحلی تایوان ۹ ساعت برای پیدا کردن شونژینگ ۳۹ تلاش کرد اما سوار کشتی نشد و از حرکت کشتی به سمت کره جنوبی ممانعت نکرد. تایوان مدعی شد که شرایط نامساعد جوی اجازه نداد که وارد کشتی شوند و از مقامات کره جنوبی درخواست کمک کرد.
هیچکسی نمیخواهد باعث و بانی جنگ با چین شود، اما این عکسالعملهای ضعیف صرفاً به اقدامات غیرقانونی، تجاوزات منطقه خاکستری و تدریجیگرایی از جانب پکن دامن میزنند. عکسالعمل قاطعانه با حمایت ارتشهای متحد در مورد شونژینگ به حزب کمونیست چین ثابت میکرد که ما از منافع و ارزشهای خود صیانت میکنیم. جلوگیری از تجاوزات احتمالی بهتر از این است که دائماً با پکن مماشات کنیم. آنها میتوانستند شونژینگ را تا مساعد شدن شرایط جوی متوقف کنند تا تایوان به کمک کشتیهای دریایی متحدان وارد آن شود.
اگر وکلای بینالمللی مداخله میکردند، میشد این استدلال حقوقی را مطرح کرد که حزب کمونیست چین با نقض مکرر حقوق بینالملل دیگر حق و حقوقی ندارد و حقوق مربوط به کشتیهای مشکوک، که تحت کنترل این حزب قرار دارند، موضوعیت ندارد. برای حفظ ایمنی زیرساختهای جهانی کشتیرانی و زیر سطح دریا، ورود به کشتی و انجام تحقیقات از جانب آمریکا و متحدان باید بلافاصله پس از وقوع جنایت و درحالیکه شواهد هنوز تازگی دارند، در دستور کار قرار بگیرد.
حکومتهای تمامیتخواهی که معمولاً قوانین بینالمللی را نقض میکنند، فاقد مشروعیت دموکراتیک هستند. از اینرو، این حکومتها نباید در دریاهای آزاد از همان حق و حقوقی استفاده کنند که کشورهای دموکراتیک و متحد- که از هنجارهای پایه تبعیت کرده و تجارت بینالمللی را به جریان میاندازند- از آنها برخوردارند. اگر تایوان و متحدان این کشور نتوانند از ترسِ چین از کابلهای زیر دریا محافظت کنند، قادر به حفاظت از تایوان نیز نخواهند بود.
حادثه شونژینگ زنگ خطر دیگری است که نشان میدهد تایوان و متحدان این کشور باید دفاع نظامی خود را در برابر ارتش آزادیبخش خلق تقویت کنند تا چیزهایی را که برای ایستادگی و دفاع از هر سانتیمتر از کابلهای فیبر نوری زیر دریا به آنها نیاز دارند، داشته باشند؛ درست همانطور که از هر سانتیمتر از خاک خود صیانت میکنند. متأسفانه تنها از این طریق است که میتوان از بیملاحظگیهای منطقه خاکستری پکن جلوگیری کرد.
دیدگاه ارائهشده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکسکننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
آندرس کور دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد علوم سیاسی از دانشگاه ییل (۲۰۰۱) و مدرک دکترای دولتی از دانشگاه هاروارد (۲۰۰۸) است. او از مدیران شرکت تحلیلی کور و ناشر مجله ریسک سیاسی است و تحقیقات گستردهای در آمریکای شمالی، اروپا و آسیا انجام داده است. «تمرکز قدرت: نهادینهسازی، سلسلهمراتب و هژمونی» (۲۰۲۱) و «قدرتهای بزرگ، راهبردهای بزرگ: بازی جدید در دریای چین جنوبی» (۲۰۱۸) آخرین کتابهای او هستند.