“بازآموزی از طریق کار سخت“
یکی از کسانی که تقاضای دادخواهی کرد، گای فنگ‌جن نام دارد. وی دوبار در اردوگاه کار سخت ماسانجیا واقع در استان لیائونینگ زندانی شده. او دست به افشای تجربه‌های خود در اردوگاه زدهاست. یکی از آنها که شاهد عینی آن بوده مربوط به یکی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ است که تا حد مرگ مورد ضرب و شتم قرار گرفته و لباسهای آغشته به خون او را زیر خاک دفن کردهاند.
مدیریت اردوگاه بابت هر تمرین‌کننده‌ای که به زور شکنجه دست از تمرین بکشد، از حکومت چین، مبلغ ۱۰ میلیون یوآن (۱۶۰۵ دلار امریکا) پول دریافت می‌کند.
دومین باری که گای را به خاطر “اختلال در نظم جامعه” به اردوگاه بردند، ۷ آوریل سال ۲۰۰۸ بود. وی به خاطر درخواست دادخواهی در پکن دستگیر و به یک سال و نیم کار در اردوگاه کار اجباری محکوم شد.
بنا به اظهارات او، طی برگزاری بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ در پکن، مقامات دولتی به خاطر اینکه از اعتراض تمرین‌کنندگان فالون گونگ و سایر کسانی که درخواست دادخواهی داشتند، در انظار عمومی جلوگیری کنند، به طور مکرر دست به دستگیری آنها می‌زدند. اوایل ماه ژوئن سال ۲۰۰۸، مسئولین حکومتی اردوگاه‌های کار سخت زنان را مجهز به نگهبانان و نیروهای کمکی مرد کردند.
زندان‌های انفرادی در ماسانجیا پر از تمرین‌کنندگان فالون گونگ و درخواست‌کنندگان دادخواهی بود. گای به خاطر آورد که، “در زندان در یا پنجره‌ای و حتی دریچه‌ای برای ورود هوای تازه وجود نداشت. من به مدت ۳۷ روز در زندان انفرادی بودم، شاهد بودم که نگهبانان زندان تمرین کنندگان فالون گونگ را چگونه تحت آزار و شکنجه قرار می‌دادند”.
“نهم یا دهم سپتامبر سال ۲۰۰۸ بود. من ساعت ۹:۳۰ عصر به حمامی رفتم و دیدم که نگهبانان درحال مورد آزار و شکنجه قراردادن دو تمرین‌کننده فالون گونگ هستند. صداهای وحشتناک آنها را می‌شنیدم درحالیکه به طور وحشیانه تا سرحد مرگ تحت شکنجه بودند. شش نگهبان مرد بودند که تمرین‌کننده‌ای به نام جانگ را مورد ضرب و شتم قرار داده بودند. آنها مکرراً درمجرای واژن و ادرار او سوآپ و وسایل نوک‌تیز فرو می‌کردند و نمی‌گذاشتند که از توالت استفاده کنند. این تمرین‌کننده درحال مرگ بود.”
“سپس شش مرد با دستکش‌های سفید، بدن نیمه‌جان او را بردند. هیچ‌کسی نام کامل او را نمی‌داند. چند نفر از ما شاهد بودیم که بدنش تکان میخورد.”
“ما دیدیم که نگهبانان در پشت ساختمان اردوگاه چیزی را دفن می‌کنند. روز بعد آنها را دیدیم که لباسهایی را که آغشته به خون بودند را از زیر خاک درآوردند. آنها لباسهایی بودند که آن تمرین‌کننده به تن داشت.”
آزار و شکنجه
گای به خاطر آورد که شبی در اکتبر سال ۲۰۰۸، فرمانده نگهبانان به نام وانگ یان‌پینگ، ۶۰ نفر از تمرین‌کنندگان فالون گونگ و درخواست‌کنندگان دادخواهی را جمع کرد و به آنها گفت که این اردوگاه از ۲۰ سال پیش با ۱۰۰۰ نفر از افرادی مثل آنها سرو کار داشته است.
نگهبانان با باتون‌های الکتریکی به بدن تمرین کنندگان شوک وارد کرده و آنها را از خوردن غذا محروم می‌کردند. وقتی تمرین‌کنندگان اقدام به اعتصاب غذا می‌کردند، نگهبانان اردوگاه هیچ اهمیتی به آن نمی‌دادند. اگر مقامات بالاتر برای بازدید می‌آمدند، نگهبانان به زور به آنها غذا می‌خوراندند. آنها دهان‌های تمرین‌کنندگان را با اسپکلوم‌های واژینال (ابزاری برای بازنگه‌داشتن مجرای واژن) باز نگه می‌داشتند، که این کار اغلب منجر به شکسته‌شدن دندانهای آنها می‌شد. تمرین‌کنندگان را به “تخت مرگ” محکم می‌بستند. این زندانیان به خاطر اینکه به مدتی طولانی قادر به حرکت نبودند، دچار زخم‌های بستر در بدن و گاهی اوقات در پشت سرشان می‌شدند.
نگهبانان شیوه‌های متنوعی از آزار و شکنجه ابداع کرده بودند، از قبیل ضرب و شتم، کشیدن پاها و بازوها در دو جهت مخالف، “تخت مرگ”، “صندلی ببر”، و فروکردن اجسام تیز به نقاط حساس بدن زنان.
لو شیوجوآن همزمان با گای زندانی شد. طبق اظهارات لو، نگهبانان به دفعات زیادی او را با طنابی که به دستبند آهنینش متصل بود از سقف آویزان کردند. ” من ساعت‌ها قادر به تکان‌خوردن نبودم. وقتی مرا پایین آوردند، شلوارم را خیس کرده بودم. به خاطر این آزار و شکنجه، بارها خون بالا آوردم و از حال رفتم. هنوز اثرات زخم‌های زیادی را بر بدنم دارم.”
لو گفت که، ” وقتی آنها با باتون‌های الکتریکی به بدن من شوک وارد کردند، می‌توانستم جرقه‌های ارغوانی‌رنگ را ببینم. گوشت تن من سوخته شده و با خون آمیخته می‌شد و آنها آب سرد روی من می‌ریختند. به خاطر آثار سوختگی در پشت تنم نمی‌توانستم دراز بکشم.”
کارکردن همچون بردگان
گای اظهار داشت که اردوگاه کار سخت ماسانجیا، قرارداد بسته بود که برای بازارهای مختلف لباس تولید کند. کارگاه مخصوص نرم‌کردن کتان مهمترین قسمت، اما کثیف‌ترین جا بود. ” آنها برای تکمیل‌کردن قطعه‌ای از کار، شش یوآن (۰.۹ دلار آمریکا) به من پرداخت می‌کردند. ما هیچ ایمنی در برابر گرد و غبار نداشتیم و مجبور بودیم از ۵ صبح تا ۱۰:۳۰ شب کار کنیم. انگشتان من فشرده و خمیده می‌شدند. درصورت نیاز به پزشک، هزینه ویزیت آنرا باید به خرج خود پرداخت می‌کردم.”
این اردوگاه همچنین زندانیان را مجبور می‌کرد برای تولید لباس، ۱۰ ساعت در روز کار کنند. اگر سهمیه تعیین‌شده را به اتمام نمی‌رساندند، مجبور بودند تا نیمه‌شب کار کنند.
وبسایت نظارت بر حقوق مدنی و معیشتی(وبسایتی در مورد حقوق مدنی که توسط چینیهای مقیم چین بهوجود آمدهاست) در چهارم ژوئن سال ۲۰۱۰ در خصوص کار برده‌گونه در ماسانجیا گزارش ارائه داد. دراین اردوگاه چهار گروه وجود دارد که هر گروه دارای ۲۰۰ الی ۳۰۰ زندانی است. آنها هرروز ۹۰۰ کت (کت سه‌تیکه پلیس مسلح) تولید می‌کنند. یکی از گروه‌ها که دارای حدود ۲۰۰ زندانی بود، از ماه مه تا دسامبر، ۴۰۰۰۰ کت پلیس و لباسهای دیگری نیز تولید کرده بود.
گای گفت که، ” روزی که آزاد شدم، از ماسانجیا تا خانه را تقریباً سینه‌خیز رفتم، زیرا برای من بهتر بود می‌مردم تا زنده باشم.” ” به خاطر دادخواهی برای عدالت، از حکومت محلی به پکن، از کنگره خلق به دادستانی خلق رفتم.” یکی از رؤسای حزب در منطقه تیکشی، شهر شِن‌یانگ، به گای گفت که اگر می‌خواهد کسی را تحت پیگرد قانونی قرار دهد (به دادگاه بکشاند)، باید تمام عمر خود را در زندان سپری کند. ” او به من گفت که تبلیغات حکومتی برای خارجی‌هاست که آن را بخوانند و همچنین برای شستشوی مغزی مردم چین است. او به من هشدار داد که هرگز طرف برنده این دادخواهی در دادگاه نخواهم بود.”
درحالیکه گای در اردوگاه بود، والدین او در اثر تحمل فشار روانی بیش از حد فوت کردند. همسر او وقتی برای احقاق حق او درخواست دادخواهی کرد، به یک اردوگاه کار سخت فرستاده شد. بدن گای به خاطر تحمل آزار و شکنجه در اردوگاه تغییرشکل دادهاست ، وی دچار مشکلات کلیوی، قلبی، فشارخون بالا و بیرون‌زدگی دیسک مهره‌ای میباشد. او به سختی می‌تواند سرش را بالا بیاورد.
برطبق اظهارات گای، اردوگاه کار سخت ماسانجیا، یک بخش مردان و یک بخش زنان دارد. در هرکدام از بخش‌ها تمرین‌کنندگان فالون گونگ، و سایر زندانیان شامل دزدان، فاحشه‌ها و معتادان و قاتلین هستند. حدود ۵۰۰ زندانی در بخش زنان وجود دارند. یکی از گروه‌ها ۲۰۰ زندانی دارد که ۱۶۰ نفر از آنها تمرین‌کننده فالون گونگ هستند و ۴۰ تا ۵۰ نفر از آنها کسانی هستند که درخواست دادخواهی کرده بودند.
