با وجود آنکه دنیای صنعتی به طور فزایندهای به قرصهای خوابآور روی میآورد، اطلاعات جدید نشان میدهد که این قرصها آنطور که پیش از این تصورمیشد، چندان بیخطر هم نیستند.
محققین در مجله پزشکی بریتانیا (بیامجی) چاپ ۲۷ فوریه ۲۰۱۲ چنین بیان میکنند: “داروهایی مانند آمبین، لونستا، سوناتا و حتی داروهای قدیمیتر مانند والیوم و باربیتورات؛ و همچنین آرامبخش آنتیهیستامین، همگی سه برابر خطر مرگ و میر را افزایش میدهند.”
بنا به گفته محققین، بخشی از این مرگ و میرها از افزایش قابل ملاحظه بروز سرطان نشأت میگیرند. با وجود آنکه افراد تحت پژوهش سابقه بیماری قبلی نداشتند.
قرصهای خوابآور هیچگاه بهترین محصول شرکتهای داروسازی بزرگ نبودهاند. در دههی شصت، باربیتوراتها با مرگ مریلین مونرو در آستانه فیلم دره عروسکها در سال ۱۹۶۷ شهرتی جاودانه یافتند.
در سال ۱۹۹۳ قرص خوابآور هالسیون بدلیل ایجاد فراموشی، پارانویا، افسردگی، توهم و خشونت در مصرفکنندگان، در انگلستان و کشورهای دیگر ممنوع گردید. برای مثال فراموشی در مسافران بهگونهای بود که فرد خود را در آنسوی اقیانوس اطلس مییافت در حالیکه سوار شدنش به هواپیما را به یاد نمیآورد.
سال ۲۰۰۱ در جلسه انجمن ایمنی حمل و نقل ملی/افدیای، در خصوص قرصی مشابه به نام دالامین چنین گفته شد که: “احتمال تصادفات همراه با آسیبدیدگی را تا حد ۵ برابر شرایط عادی افزایش میدهد.”
رفت و آمد پرخطر شده بود. چه کسی در ایالات متحده میتواند پاتریک کندی، نماینده سابق رُود آیلند را در سال ۲۰۰۶ فراموش کند؟ هنگامیکه به سمت کپیتال هیل رانندگی میکرد تا بتواند در ساعت ۲:۴۵ صبح رأی بدهد، بدلیل استفاده از آمبیین و سایر داروها تصادف کرد.
مسئولین اجرای قانون گزارش دادند که با عمومی شدن آمبیین، میزان تصادفات افزایش یافتهاست. برخی رانندگان حتی متوجه نشده بودند که افسران آنها را دستگیر کردهاند.
به سرعت افدیای هشدارهایی را در مورد خمودگیهای آشکار ناشی از قرص خوابآور برای آمبین و ۱۲ قرص خوابآور دیگر صادر کرد – داروهایی که به طور بالقوه باعث “رفتارهای پیچیده مرتبط با خواب” میگردند. شامل “خوابآلودگی در حین رانندگی، تلفن کردن، تهیه غذا و خوردن (در حین خواب)”. سانوفی-اونتیس، تولیدکننده آمبین را مجبور به انتشار تبلیغاتی کردند که به مردم اعلان میکرد که اگر قصد استفاده از آمبین را دارند، باید به تختخواب رفته و آنجا بمانند.
از میان ۴۳۳۶ نفر مصرفکننده آمبیین در مطالعات بیامجی، ۲۶۵ مورد مرگ مشاهده شده است. این درحالیاست که در مقایسه، از میان۲۳۶۷۱ نفری که از این قرص استفاده نمیکردند تنها ۲۹۵ مورد مرگ ثبت شده است.
بر طبق مطالعات، قرصهای خوابآوری همچون آمبین، لونستا، سوناتا و رُزِرِم تنها زمان به خواب رفتن را به مدت ۱۸ دقیقه کاهش میدهند. با این وجود، این قرصها از زمان آغاز سیستم تبلیغات مستقیم به مصرفکننده (دیتیسی)، معدن طلای شرکتهای بزرگ داروسازی بودهاند.
برخی از افراد به راحتی میخوابند و اگر نتوانستند به خواب بروند به تلویزیون نگاه میکنند. به گزارش نیویورک تایمز، طبق مدارک افدیای، رُزِرِم تاثیری بیشتر از تسکین بیمار در بر ندارد، اما به لطف انجام سیستم تبلیغات مستقیم به مصرفکننده، فروش آن افزایشی معادل ۶۰ درصد داشته است.
به منظور رشد بازار داروهای خواب، شرکتهای داروسازی، همانند آنچه که با انواع افسردگیها انجام دادند، زیرشاخههایی را برای آن منتشر کردند. در این زیر شاخهها افراد میتوانستند مبتلا به بی خوابی مزمن، حاد و گذرا، اولیه، و یا تأخیر در خواب باشند.
همچنین میتوانستند مبتلا به بیخوابی در نیمه شب، اول صبح، یا مرتبط به یائسگی یا حتی خواب بدون استراحت باشند. اما اگر پژوهشهای بیشتر یافتههای بیامجی را تأیید کند، تحمل دقایقی پیش از خواب برای سلامتی فرد، می تواند بهتر و کمخطرتر از مصرف قرص باشد.
میتوان همواره تبلیغات تلویزیون را به جای قرصهای خوابآور تماشا کرد.
مارتا رُزِنبرگ نویسنده و گزارشگر سلامتی ساکن در شیکاگو است.
