به گفته نیکلاس برنز، سفیر آمریکا در چین، «آمریکا در پاسخ به رژیم متجاوز و سرکوبگر پکن به دنبال تقویت اتحاد خود با همسایگان چین است.»
برنر از «نبرد ایده‌ها» بین دموکراسی و تمامیت‌خواهی می‌گوید.
این دیپلمات آمریکایی در خلال صحبت‌های خود در انجمن آسیا در منهتن از دوران کلینتون گفت که آمریکا زمینه ورود چین به سازمان تجارت جهانی را فراهم کرد تا ادغام رژیم کمونیستی در نظام بین‌الملل باعث شود که پکن با ارزش‌های غربی وفق پیدا کند.
آقای برنز به حضار گفت: «فکر نمی‌کنم دیگر چنین ایده‌ای در سر داشته باشیم.»
او گفت: «دیدگاه سیاسی ما در آن مقطع این‌چنین بود اما رفتار رژیم چین در سال ۲۰۲۴ گویای چیز دیگری است. این رژیم «متجاوز» همسایگان خود را تحقیر می‌کند و در داخل نیز تنها شدتِ سرکوب مردم را افزایش داده است.»
او گفت: « فکر نمی‌کنم در دوره‌ای باشیم که بتوانیم رفتار رژیم چین را به‌طور ناگهانی تغییر دهیم اما می‌توانیم محیط را عوض کنیم.»
آقای برنز با اشاره به حقوق بشر، فناوری و تجارت گفت: «این امر مستلزم تقویت اتحاد آمریکا در منطقه هند-آرام است و همکاری با اتحادیه اروپا در قالب یک سیاست راهبردی منطقه‌ای را می‌طلبد. در عین‌حال، نیازمند سرمایه‌گذاری در داخل برای توسعه پایگاه صنعتی آمریکا و دفاع از منافع ملی کشور است.»
«این سیاست ماست و سیاست درستی است که حول محور ایجاد محیطی متفاوت برای چین می‌چرخد.»
آقای برنز برخی از تجاوزات چین را فهرست کرد و از زورگویی نظامی این کشور به شرکای آمریکا در منطقه اقیانوس آرام و کمک‌های نظامی ویرانگر چین به روسیه گفت.
آقای برنز گفت: «این استدلال که رابطه تنش‌آمیز با آمریکا باعث تهاجمی‌تر شدن حزب کمونیست چین شده، دیگر جواب نمی‌دهد.»
او گفت «فکر می‌کنم قضیه برعکس است» و توضیح داد که آمریکا از دهه‌ها قبل به «سیاست چین واحد» متعهد بوده و واشینگتن رسماً تنها دولت چین را به رسمیت می‌شناسد اما روابط غیررسمی خود را با تایوان حفظ کرده است؛ جزیره‌ای که چین آن را جزو استان‌های شورشی خود می‌داند.
در عین‌حال، رژیم چین با کشورهایی مانند فیلیپین و مالزی درگیر مناقشات سرزمینی در دریای چین جنوبی بوده و در امتداد مرز هیمالیا با هند درگیری داشته است.
آقای برنز گفت: «مسئله این نیست که ما تغییر کردیم. این رهبری چین است که دیدگاه متفاوتی دارد و آن‌ها در حال به چالش کشیدن مرزهای دیگر کشورها و ایجاد یک چالش امنیتی هستند که تبعات سنگینی به دنبال دارد.»
او افزود: «پکن بارها درباره «روابط برد-برد» با واشینگتن صحبت کرده اما هم‌زمان حضور نظامی خود را بدون توجه به حاکمیت دیگر کشورها گسترش داده است. مشکل همین است و ما در فضایی رقابتی قرار داریم.»
یکی از مؤلفه‌های این فضا در جبهه ایدئولوژیک تجلی یافته است.
وقتی از آقای برنز درباره اقدامات حزب کمونیست چین برای کنترل روایات خارجی پرسیدیم، او به مدارس زبان دولتی چین اشاره کرد. این مدارس که تحت عنوان مؤسسات کنفوسیوس شناخته می‌شوند، زمانی در نظام دانشگاهی آمریکا رواج داشتند. تقریباً تمام این مؤسسات در بحبوحه نگرانی‌های فزاینده در رابطه با جاسوسی پکن در آمریکا تعطیل شده‌اند. هر چند این موسسه در ایران فعال است.
آقای برنز گفت: «این مؤسسات عوامل نفوذ دولت چین هستند.»
او این مؤسسات را بخشی از «نبرد ایده‌ها» می‌داند که رژیم چین به واسطه آن به دنبال تضعیف نظام بین‌الملل است که متعاقب جنگ جهانی دوم به رهبری آمریکا شکل گرفت.
او افزود: «با توجه به آن‌که شبکه پروپاگاندای دولتی چین، سی‌جی‌تی‌ان، با میلیاردها دلار بودجه دولتی برای اشاعه نفوذ پکن در اکثر هتل‌های سراسر جهان در قاره‌های مختلف دفتر دارد، اظهارات آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا، درباره چین نتوانست از زیر تیغ سانسور حزب کمونیست بگذرد و به گوش مردمان چین برسد.»
او گفت: «وجود دیوار آتش بزرگ چین (پروژه دولت چین برای کنترل اینترنت) به این معنی است که اکثر شهروندان چینی از تیان‌آن‌من خبر ندارند. آن‌ها نمی‌دانند در سینکیانگ چه خبر است یا در هنگ‌کنگ چه اتفاقی می‌افتد.»
تضاد بین این‌دو جهان دلیلی است که آقای برنز معتقد است آمریکا را به رقابت در «نبرد ایده‌ها» وامی‌دارد. او افزود که این نبرد مسالمت‌آمیز است.
دو خانم در سخنرانی او وقفه انداختند و یکی از آن‌ها با صدای بلند گفت: «ما حق نداریم به چین بگوییم چه کار کند.»
آقای برنز در ادامه گفت این شلوغ‌کاری‌ها باعث آزار او نمی‌شوند.
او گفت: «ما نمی‌گذاریم حرف ما را قطع کنند و جلوی گفت‌و‌گو را بگیرند اما آن‌ها نیز حق دارند که حرف بزنند و از من انتقاد کنند. این چیزی نیست که در چین رایج باشد. از این‌رو، سعی می‌کنیم آن‌سویِ دموکراسی آمریکایی را به آن‌ها نشان دهیم.»
