رویدادهای تاریخی حساس حزب کمونیست چین بازبینی می‌‌‏شوند

در نشست شورای دولتی چین در ۶ ژوئیه، یکی‌‌‏از تاریخ‌‌‏نویسان حزب کمونیت چین اعلام کرد که سازمان او قصد دارد تا درباره وقایع تاریخی مهم و فراموش شده رژیم چین تحقیق کند.

اما «ژانگ شوجون»، معاون مرکز تحقیقات تاریخی حزب، به‌‌‏جای اسناد قابل اعتماد موجود ۹۵ ساله حزب، قصد دارد به‌‌‏گفته Global Times، رسانه دولتی چین، «افکار عمومی را با داستان‌‌‏های قانع‌‌‏کننده و الهام‌‌‏بخش درباره دستاوردهای تاریخی حزب تسخیر کند.»

اعتقاد براین است که از این طریق، حزب کمونیست چین می‌‌‏تواند دیدگاه‌‌‏های عمومی و فکری مردم را نسبت به تاریخ خود تغییر دهد؛ وقایعی هم‌‌‏چون انقلاب فرهنگی و سیاست اقتصادی گامی بزرگ رو‌‌‏به جلو که باعث کشته شدن ده‌‌‏ها میلیون نفر شد.

در سال‌‌‏های اخیری که اصلاحات اقتصادی چین در‌‌‏‌‌‏جریان است، حزب کنترل خود را بر رسانه‌‌‏ها و حاکمیت دولت حفظ کرده است؛ اما به‌‌‏سختی توانسته تا مارکسیسم مرتبط‌‌‏با زندگی روزمره مردم را حفظ کند.

در همین‌‌‏حال، ظهور رسانه‌‌‏های اجتماعی و مبادلات با جهان خارج، توجه به تاریخ معاصر چین و به‌‌‏دنبال آن آگاهی از خشونت مطلق حکومت کمونیستی را افزایش داده است.

نمونه بارز آن را می‌‌‏توان در سخن‌‌‏رانی پرشور و زنده «یوان تِنگفِی»، معلم محبوب دبیرستانی در پکن مشاهده کرد که «مائو زدونگ (یا مائو تسه‌‌‏تونگ)»، رهبر و بنیان‌‌‏گذار حزب کمونیست چین را که انقلاب فرهنگی و سیاست اقتصادی گامی رو‌‌‏به جلو را هدایت کرد، نکوهش و او را هیولایی هم‌‌‏چون هیتلر توصیف کرد.

حزب کمونیست چین که حکومت مائو را به‌‌‏عنوان «سه اشتباه و هفت موفقیت» خلاصه می‌‌‏کند، احتمالاً اقدامات مستقیمی برای مهار کردن آن‌‌‏چه ژانگ شوجون در نشست شورای دولتی به‌‌‏عنوان «نیهیلیسم تاریخی» و توهین به رهبران و قهرمانان حزب توصیف کرد، به‌‌‏اجرا درآورد.

ژانگ با محکوم کردن «اطلاعات غلط» در اینترنت، خواستار مطالعه و محبوب‌‌‏سازی «اعضای مهم» و ترویج «تحقیقات همه‌‌‏جانبه دانشگاهی بر‌‌‏روی موضوعات حساس» شد.

«ما یونگ»، محققی در آکادمی علوم اجتماعی چین در مصاحبه‌‌‏ای با Global Times اشاره کرد که سازمان ژانگ می‌‌‏تواند به حزب در کنترل موضوعات تاریخی، با ارائه جزئیات بیش‌‌‏تر و در‌‌‏عین‌‌‏حال روایتی درست از گذشته سیاسی آن کمک کند.

ما افزود، «باید به‌‌‏خاطر پنجاهمین سالگرد انقلاب فرهنگی، گفت‌‌‏وگو‌‌‏های بیشتری شکل بگیرد؛ اما مردم از صحبت درباره آن می‌‌‏ترسند.»

البته این اظهارات حتی نقاط کور خود را هم روشن نمی‌‌‏کند. محققان هرگز درباره آمار واقعی مرگ‌‌‏ومیر انسانی در کمیته‌‌‏های سیاسی حزب اشاره نکرده‌‌‏اند و حتی از خشنوت‌‌‏های سیاسی که در چند دهه گذشته اتفاق افتاده مثل قتل‌‌‏عام در میدان «تیان آن‌‌‏من» و یا آزار و شکنجه روش معنوی «فالون گونگ (یا فالون دافا) که هنوز هم در‌‌‏جریان است، نامی نبرده‌‌‏اند.