کمیته ملی المپیک روز جمعه نهم مرداد، پکن را برای میزبانی المپیک زمستانی سال ۲۰۲۰ انتخاب کرد تا این شهر برای دومین بار میزبانی المپیک را تجربه کند.
سال‌ها پیش وقتی پکن برای میزبانی المپیک ۲۰۰۸ انتخاب شد، مردم بسیاری در سراسر دنیا به این انتخاب به شدت اعتراض کردند. آنان معتقد بودند که انتخاب چین برای میزبانی المپیک با توجه به پرونده سنگینی در نقض حقوق بشر دارد، نقض آشکار اهداف صلح‌طلبانه المپیک است. چراکه در منشور المپیک، ماده ۳، آمده است «هدف المپیک آن است که ورزش در خدمت رشد هماهنگ بشر و تشویق برای ایجاد جامعه‌ای صلح‌آمیز بر مبنای حفظ کرامت انسانی قرار گیرد. در این رابطه، بازی‌های المپیک به تنهایی یا به همراه دیگر نهاد‌ها به ارتقای صلح جهانی کمک خواهد کرد.»
نقض منشور المپیک تنها منحصر به انتخاب پکن نیست. المپیک برلین (۱۹۳۶) در زمان حکومت حزب نازی برگزار شد. حزبی دیکتاتور که میلیون‌ها نفر را به کام مرگ کشاند. در زمان المپیک توکیو (۱۹۴۰) ارتش ژاپن مناطق وسیعی از چین را اشغال کرده بود و در تدارک تجاوز بیشتر به خاک این کشور بود. این بازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم ملغی شد. المپیک مسکو (۱۹۸۰) نیز به واسطه تحریم ۶۴ کشور در اعتراض به تجاوز شوروی به خاک افغانستان ارزش خود را از دست داد.
این انتخاب به شکل سیاسی اشتباهی بزرگ، به شکل انسانی یک پسرفت، و به شکل حقوقی یک جنایت است.
ولادمیر بوکووسکی، معترض روس در سال ۱۹۸۰ پس از انتخاب مسکو برای میزبانی المپیک
اولین بار در سال ۱۹۹۳ حزب کمونیست چین تقاضای میزبانی بازی‌های سال ۲۰۰۰ را ارائه داد. در آن زمان چن سیتون، شهردار پکن که خود یکی از عوامل کشتار دانشجویان در میدان تیان‌آ‌‌ن‌من بود به عنوان نماینده به کمیته ملی المپیک فرستاده شد. درخواست آنان به طور پیش‌بینی شده‌ای با مانع مواجه شد. اما کمیته ملی المپیک در سال ۲۰۰۱ به امید بهبود وضع حقوق بشر در چین، میزبانی المپیک ۲۰۰۸ را به پکن اعطا کرد.
انتخابی که نه تنها منجر به بهبود وضع حقوق بشر در چین نشد، بلکه موجب شد حزب کمونیست چین به بهانه ایجاد امنیت برگزاری المپیک، دست به سرکوب هرچه بیشتر مردم بزند. در نتیجه، اقلیت‌های مذهبی، فعالان حقوق بشر و دیگر گروه‌ها کماکان آماج بازداشت‌های گروهی، آزار و شکنجه و حبس در زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری قرار گرفتند.
درست دو سال پیش از برگزاری المپیک ۲۰۰۸، افشا شد که حزب کمونیست چین توسط بیمارستان‌ها، زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری اقدام به برداشتن اندام حیاتی بدن ده‌ها هزار انسان زنده کرده است و از این طریق باعث قتل آنان شده است. مسلمانان اویغور، ساکنان تبت و زندانیان عقیدتی بخشی از قربانیان بودند. اما تحقیقات نشان داد که عمده قربانیان کسانی بوده‌اند که روش معنوی فالون دافا (فالون گونگ) را تمرین می‌کرده‌اند. اِتان گاتمن، محقق و نویسنده در مجله ویکلی‌استاندارد اظهار داشت که طبق شواهد دست کم ۶۵ هزار تمرین کننده روش معنوی فالون گونگ، قربانی تجارت سیاه اعضای بدن در چین شده‌اند.
فالون گونگ که یکی از روش‌های مراقبه و تزکیه چینی است، از سال ۱۹۹۲ به دلیل فواید چشمگیر آن در بهبود سلامت روحی و جسمی مردم، در چین محبوبیت زیادی پیدا کرد. اما حزب کمونیست چین نگران شد که گسترش این روش معنوی باعث حذف باورها و ایده های کمونیستی از جامعه شود، بنابراین در سال ۱۹۹۹ راه آزار و سرکوب شدید آن را در پیش گرفت.
اکنون پس از گذشت نزدیک یک دهه، درحالی پکن بار دیگر میزبان المپیک می‌شود که شواهد و مدارک می‌گویند که عمل مخوف و شرورانه سرقت اعضای بدن انسان‌های زنده توسط عوامل حزب کمونیست چین هنوز ادامه دارد.
پیش از برگزاری المپیک ۲۰۰۸ خبرنگاران بدون مرز، آرمی از پنج دستبند به هم زنجیرشده را به جای حلقه‌های المپیک طراحی کردند. این آرم، نشان می‌داد که میزبان المپیک کشورش را به زندانی عظیم مبدل کرده است. ولادمیر بوکووسکی معترض روس در سال ۱۹۸۰ برای انتخاب مسکو گفته بود: «این انتخاب به شکل سیاسی اشتباهی بزرگ، به شکل انسانی یک پسرفت، و به شکل حقوقی یک جنایت است.» این گفته پس از ده‌ها سال هنوز هم کاربرد دارد.
اپکتایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر می‌شود.
