به گفته یکی از کارشناسان چینی که از طریق افراد معتمد حزب متوجه این جریان شد، نامه‌ای در یک ماه گذشته بین مقامات پکن دست به دست شده که آقازاده‌ها در آن نسبت به آینده حزب کمونیست چین ابراز نگرانی کرده‌اند.
آقازاده‌ها نسل دوم بنیان‌گذاران چین کمونیست هستند.
یوان هونگ‌بینگ، استاد سابق حقوق دانشگاه پکن، در مصاحبه‌ای در ۱۴ دسامبر با برنامه چینی پیناکل ویو در ان‌تی‌دی- رسانه خواهر اپک تایمز- درباره این نامه صحبت کرد. به گفته او، ظاهراً لیو یوان- ژنرال بازنشسته و فرزند لیو شائوچی، از رهبران برجسته نسل اول حزب کمونیست- این نامه را نوشته و هشدار داده که اگر حزب کمونیست به مسیر کنونی خود در دوران شی جین‌پینگ، رهبر حزب، ادامه دهد، دچار فروپاشی خواهد شد.
پدر لیو، که معاون اول حزب کمونیست چین بود، پیش از پاکسازی در جریان انقلاب فرهنگی، جانشین مائو تسه‌تونگ، رهبر حزب کمونیست چین، تلقی می‌شد.
یوان در دهه ۱۹۸۰، قبل از به قدرت رسیدن شی، از رفقای هم‌پیاله او بود و با برخی از مقامات ارشد حزب ارتباط داشت.
این نامه سه بحرانی را که به سیاست‌های شی جین‌پینگ نسبت داده می‌شوند تشریح می‌کند: بی‌ثباتی سیاسی، اوضاع نابسامان اقتصادی و تنش در تنگه تایوان.
به گفته یوان، تصویری که نگارنده نامه از بی‌ثباتی ارتش ارائه می‌کند، نگران‌کننده است. در این نامه گفته شده که بسیاری از افسران با اسلحه پر تردد می‌کنند، زیرا گمان می‌کنند که شاید مجبور شوند با مأموران انتظامی که سراغ‌شان می‌آیند یا آن‌ها را برای «گفت‌و‌گو» احضار می‌کنند، رودررو شوند و در برابر آن‌ها ایستادگی کنند.
نگارنده نامه از کارزار مبارزه با فساد شی برای پاکسازی و تثبیت قدرت انتقاد کرده و مدعی شده که این کارزار به ایجاد نارضایتی و ناامنی گسترده در حزب و ارتش دامن زده است.
یوان گفت «این پدیده نشانه‌ای ترسناک از ناآرامی نظامی و پیام‌آورِ فروپاشی کامل حزب کمونیست چین است» و افزود که «ممکن است مقامات نظامی چین، به‌جای خودکشی، موج جدید مقاومت را با قتل بازجوهای نظامی کلید بزنند.»
به لحاظ اقتصادی، نگارنده نامه رکود فعلی چین را به سیاست‌های چپ افراطی نسبت می‌دهد که از نظر او انعکاسی از مدل اقتصادی فاجعه‌بار انقلاب فرهنگی است.
پیش از به قدرت رسیدن شی در سال ۲۰۱۲، چین سیاست اصلاحات اقتصادی دنگ شیائوپینگ را دنبال می‌کرد که تا حدی سلطه دولت را در بخش فناوری و املاک کاهش داد و بخشی از بازار چین را با سرمایه‌گذاری‌های خارجی آشنا کرد.
آقازاده‌ها، که شی نیز جزو شاخص‌ترینِ آن‌ها بود، نگران بودند که اگر چین به مسیر دنگ ادامه دهد، حزب نمی‌تواند ایدئولوژی کمونیستی و بازار سرمایه‌داری را کنار هم بگذارد و به کشورداری ادامه دهد. آن‌ها می‌ترسیدند که این مسئله درنهایت مردم را از کمونیسم دور کند و باعث شود که چین از زیر سلطه حزب کمونیست خارج شود.
از این‌رو، شی در سیاست‌های اقتصادی خود به چپ گرایش پیدا کرد.
شی که با تبدیل شدن چین به دومین اقتصاد بزرگ جهان در سال ۲۰۱۰ جسورتر شده بود، به دنبال این بود که به واسطه تولید پیشرفته به سلطه جهانی دست پیدا کند و تمرکز خود را روی توسعه صنعت ملی بگذارد. او هم‌زمان بخش خصوصی چین را تحت فشار قرار داد. سیاست‌های او از اهداف تحمیلی به اقتصاد چین حکایت دارند که مشابه اهداف انقلاب فرهنگی هستند. چنین اهدافی هرگز به نتیجه نمی‌رسند.
این نامه هشدار می‌دهد این‌که انتظار داشته باشیم مردم چین تحت هر شرایطی از حزب کمونیست چین حمایت کنند، اشتباه خواهد بود؛ چنان‌که در اواخر دهه ۱۹۵۰ که ده‌ها میلیون نفر در جریان قحطی بزرگ جان خود را از دست دادند، از حزب حمایت می‌کردند. ذهنیت مردم بشدت تغییر کرده است. اگر چنین بحرانی دوباره پدیدار شود، فروپاشی حزب کمونیست چین اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
نگارنده نامه تلاش حزب کمونیست برای الحاق تایوان را ناموفق خوانده و هشدار داده که جنگ احتمالی با تایوان احتمالاً باعث نابودی بسیاری از استان‌های ساحلی چین- توسعه‌یافته‌ترین مناطق آن‌ها- می‌شود و حزب کمونیست چین را بی‌ثبات می‌کند.
در این نامه پیشنهاداتی مطرح شده که از جمله می‌توان به تبدیل حزب کمونیست به حزب سوسیال دموکرات اشاره کرد. با این‌حال، یوان در این مورد تردید دارد.
او گفت: «حقیقت این است که حکومت ظالمانه حزب کمونیست باعث رنج و عذاب بی‌پایان مردم چین شده است. این بی‌عدالتی بزرگ قابل بخشش نیست.»
«آقازاده‌ها شدیداً می‌ترسند که حزب کمونیست چین به واسطه نفرت گسترده مردم از هم بپاشد. آن‌ها امیدوارند که از پایان خفت‌بارِ حزب جلوگیری کنند.»
از این گذشته، یوان گفت که جامعه بین‌المللی بتدریج از سیاست مماشات با حزب کمونیست چین دست برمی‌دارد.
او گفت: «امید بستن به این‌که حزب کمونیست چین به هنجارهای بین‌المللی پایبند باشد و انتظار همکاری معنادار از جانب حزب کمونیست چین باید خاتمه پیدا کند.»
«هم‌زیستی با حزب کمونیست چین غیرممکن است؛ یا حکمرانی کمونیستی بر جهان استیلا خواهد یافت یا بشر درنهایت ته‌مانده‌های کمونیسم را ریشه‌کن خواهد کرد. هیچ حد وسطی وجود ندارد.»
