خانم‌های مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی نسبت به آقایان با کاهش طول عمر بیشتری مواجه بوده‌اند.
براساس یک مطالعه جدید در بریتانیا، بزرگسالانی که اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی دارند، ممکن است تا یک دهه طول عمر کمتری داشته باشند.
محققان کالج دانشگاهی لندن داده‌های بیش از ۳۰ هزار بزرگسال مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی و داده‌های بالغ بر ۳۰۰ هزار داوطلب سالم را بررسی کردند.
میانگین طول عمر در آقایان مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی حدود ۷۳ سال بود (در مقایسه با میانگین ۸۰ سال در همتایان سالم). میانگین طول عمر در خانم‌های مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی نیز ۷۵ سال بود (در مقایسه با میانگین ۸۴ سال در گروه کنترل).
براساس مطالعه‌ای که در روز ۲۳ ژانویه در مجله بریتانیایی روان‌پزشکی انتشار یافت، این یافته‌ها به معنای کاهش بالقوه امید به زندگی هستند که در آقایان به حدود ۴ تا ۹ سال و در خانم‌ها به حدود ۶ تا ۱۱ سال می‌رسد.
کوین مک‌کانوی، استاد بازنشسته آمار کاربردی در دانشگاه آزاد انگلستان، که نقشی در مطالعه حاضر نداشت، در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت: «این نخستین مطالعه‌ای است که چنین برآوردی را در بریتانیا انجام داده و به نظر می‌رسد که جدا از یک مطالعه قبلی که براساس داده‌های آمریکا و با یک روش آماری متفاوت انجام شد، نخستین موردی باشد که تاکنون در این زمینه انجام گرفته است.»
او افزود: «حتی اگر شبهه آماری را تا حدی مجاز بدانیم، تفاوتِ تخمینی در نرخ امید به زندگی افراد سالم و افرادی که اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی دارند، بسیار زیاد است.»
محققان تأکید دارند که در مطالعه خود متوجه نشدند که چرا افراد مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی عمر طولانی ندارند. لیز اونینز، نویسنده اصلی مطالعه، در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت: «با این‌حال، ما باید دلایل مرگ زودرس را پیدا کنیم تا بتوانیم برای پیشگیری از این موارد در آینده برنامه‌ریزی کنیم.»
اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی با اختلالات تمرکز و افزایش تکانشگری همراه است. آمار و ارقام متفاوت هستند اما برآوردها حاکی از آنند که ۴ درصد از مردم در سراسر جهان با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.
چالش‌های اساسی
در این مطالعه به چند تفاوت اساسی اشاره شده است.
جاش استات، نویسنده ارشد مطالعه و استاد کالج دانشگاهی لندن، در یکی از بیانیه‌های مطبوعاتی خود گفت: «از مطالعات مربوط به خصلت‌های فردی در جامعه مورد بررسی و ارزیابی تشخیص بیماری در دوران کودکی پیداست که نرخ اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در نمونه حاضر صرفاً کسری از کل مبتلایان است.»
اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی به‌طور رسمی در کمتر از یک نفر از هر نه فرد بزرگسال تشخیص داده می‌شود.
محققان همچنین به نرخ شیوع بالای دو یا چند عرضه هم‌زمان از جمله مشکلات سلامت روان (اضطراب و افسردگی) و مشکلات سلامت مزمن (دیابت، بیماری قلبی، صرع و مشکلات تنفسی) پی بردند.
براساس یافته‌ها، حدوداً ۸ درصد از افراد مشکوک به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در فرایند غربالگری خود گفتند که طی ۱۲ ماه گذشته به دنبال درمان سلامت روان بوده‌اند، اما تحت درمان قرار نگرفته‌اند. استات گفت: «افراد مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی نقاط قوت زیادی دارند و می‌توانند با دریافت کمک و درمان مناسب پیشرفت کنند. با این‌حال، این افراد اغلب هیچ کمکی ندارند و اغلب با رویدادهای استرس‌آفرین زندگی و محرومیت اجتماعی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند که بر سلامتی و عزت نفس آن‌ها تأثیر منفی می‌گذارد.»
اونینز گفت: «بیشتر افرادی که تشخیص دریافت می‌کنند، در مقایسه با فردی معمولی که اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی دارد، از مشکلات سلامتی بیشتری رنج می‌برند. از این‌رو، ممکن است که شکاف امید به زندگی در بین افراد مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در تحقیقات ما مبالغه‌آمیز باشد.»
محققان با اشاره به محدودیت‌های بالقوه در رابطه با کاربرد جغرافیایی (یافته‌ها ممکن است در کشورهای دیگر کاربرد نداشته باشند)، تغییرات موجود در دوره‌های زمانی مختلف و تخمین مبالغه‌آمیز به دلیل مشکلات سلامتی افرادی که تشخیص دریافت می‌کنند، نسبت به تعمیم مبالغه‌آمیز یافته‌های خود هشدار می‌دهند.
