نویسنده: جوئل «گیتور» وارش
درحالیکه ۴۲ درصد از بزرگسالان و ۲۰ درصد از کودکان در دسته افراد چاق قرار دارند، چاقی در آمریکا به یک بحران تبدیل شده است. طرح اخیر دولت آمریکا برای پوشش داروهای کاهش وزن در مدیکر و مدیکید، از حساسیت مقابله با این همهگیری حکایت دارد. این داروها بعضاً در کوتاهمدت جواب میدهند اما مصرف دامنهدار آنها میتواند تبعات بدی برای سلامت عمومی، ثبات مالی و آینده مراقبتهای پیشگیرانه داشته باشد.
این سیاست بهجای رسیدگی به علل بنیادین چاقی- رژیم غذایی نامناسب، ورزش نکردن و نابرابریهای سیستمیک در حوزه سلامت- تمرکز ما را به سمت داروهای گرانقیمت سوق میدهد و با ایجاد وابستگی طولانیمدت از تغییرات اجتماعی فراگیر که لازمه بهبود سلامتی هستند چشمپوشی میکند.
مشکل داروهای کاهش وزن؛ تأثیر دارو بر کودکان و خانوادهها
افزایش دسترسی به داروهای کاهش وزن باعث عادیسازی مصرف آنها در بین کودکان و خانوادهها میشود. نرخ چاقی در بین کودکان از دهه ۱۹۷۰ تاکنون سهبرابر شده، اما رسیدگی به این مسئله مستلزم ایجاد تغییرات اساسی در سبک زندگی، آموزش و تغذیه است. استفاده گسترده کودکان از داروهای کاهش وزن بهطور کلی مورد تأیید نیست و درک درستی از اثرات بلندمدت این داروها بر رشد، سوختوساز و سلامت روان وجود ندارد.
عادیسازی مداخلات دارویی، پیام خطرناکی به والدین و کودکان مخابره میکند: اینکه کنترل وزن در بهترین حالت از طریق دارو حاصل میشود، نه غذای کامل، ورزش و عادتهای سالمتر. اثرات دامنهدار این طرز فکر میتواند به پرورش نسلی منتهی شود که به دارو متکی است و در عینحال اقدامات پیشگیرانه لازم برای برخورداری از سلامت پایدار را نادیده میگیرد.
خطرات بلندمدت و ناشناخته
داروهایی که برای جلوگیری از اشتها از هورمونها تقلید میکنند، در کوتاهمدت در کاهش وزن مؤثر هستند. با اینحال، خطرات زیادی به دنبال دارند:
- از دست دادن عضله: مطالعات جدید نشان میدهند که این داروها علاوه بر چربی، توده عضلانی را هم میسوزانند که میتواند در بلندمدت باعث ضعف جسمانی شود.
- افزایش دوباره وزن: بسیاری از بیماران پس از قطع دارو از نو وزن اضافه میکنند.
- عوارض روانی: وابستگی به دارو برای تنظیم اشتها ممکن است باعث تشدید چالشهای سلامت روان شود.
- عوارض جانبی: ناراحتی گوارشی، مشکلات پانکراس و خطرات بالقوه قلبی عروقی، وضعیت ایمنی را بغرنج میکنند.
اثرات بلندمدت بویژه برای کودکان و نوجوانان فاجعهبار خواهند بود و رشد فیزیکی و سلامت عاطفی آنها را تحتالشعاع خود قرار میدهند.
تمرکز اشتباه روی درمان فوری
این سیاست باعث اشاعه این باور خطرناک میشود که مشکلات مزمن مانند چاقی با یک راهحل سریع برطرف میشوند. با اولویت دادن به مداخلات دارویی، اقدامات زیر را به حاشیه میبریم:
- بهبود آموزش تغذیه در مدارس
- افزایش دسترسی به برنامههای اجتماعی تناسب اندام
- رسیدگی به فاکتورهای سلامت روانی که باعث پرخوری و چاقی میشوند
این رویکرد مشکلات سیستمی مانند عدم دسترسی به مراقبتهای پیشگیرانه را نادیده میگیرد؛ عواملی که همگی باعث ادامهدار شدن روند چاقی در جوامع محروم میشوند.
راهکار بهتر: پیشگیری بهجای تجویز دارو
برای مقابله مؤثر با همهگیری چاقی باید از رویکرد واکنشی تجویز دارو به راهبردهای کنشگرایانه و پیشدستانه روی بیاوریم:
- دسترسی به تغذیه: باید به برنامههایی که غذاهای ارگانیک و کامل را ترویج میکنند یارانه اختصاص دهیم. تحقیقات پیوسته نشان میدهند که رژیم غذایی نامناسب، عامل اصلی چاقی است.
- آموزش و مداخله زودهنگام: باید برنامههای مدارس را در زمینه تغذیه، مهارتهای آشپزی و فعالیت جسمانی گسترش دهیم تا عادتهای سالم از سنین پایین شکل بگیرند.
- حمایت از سلامت روانی و رفتاری: باید از طریق مشاوره و رفتاردرمانی به مسائل بنیادی مانند استرس، ضربههای روحی و غذا خوردن احساسی رسیدگی کنیم.
- برنامههای اجتماعی تناسب اندام: باید در زمینه عضویت یارانهای در باشگاه، برنامههای محلی تناسب اندام و مشوقهای سبک زندگی فعالانه سرمایهگذاری کنیم.
- حمایت از کشاورزی قابل جایگزینی: کشاورزی که غذای سالم را با قیمت ارزان عرضه میکند و به پایداری محیطزیست کمک میکند، باید مورد حمایت قرار بگیرد.
- افزایش مخارج منعطف و بدون مالیات: باید دسترسی به حسابهای پسانداز درمان و مخارج منعطف را برای همه آمریکاییها افزایش دهیم و سقف سالانه حسابها را بالا ببریم و شرایطی را فراهم کنیم که خانوادهها پول معاف از مالیات بیشتری را برای مراقبتهای بهداشتی، سلامتی و مراقبتهای پیشگیرانه پسانداز کنند.
فراخوان: اولویت دادن به راهحلهای بنیادین
اگر عادیسازی مصرف داروهای کاهش وزن را بهعنوان راهحل اصلی در نظر بگیریم، ممکن است نسلی را پرورش دهیم که به داروهای گران وابسته میشود و بدین ترتیب به افزایش نابرابریهای حوزه سلامت دامن میزنیم و فشار وارده به مالیاتدهندگان آینده را افزایش میدهیم. این سیاست صرفاً یک راهحل کوتاهمدت نیست، بلکه شکستی بلندمدت در رفع علل اصلی همهگیری چاقی در آمریکا خواهد بود.
خطرات زیادی وجود دارد. با ایجاد تغییر در رهبری بخش مراقبتهای بهداشتی، باید گفتمان ملی را به سمت پیشگیری و توانمندسازی سوق دهیم. با تمرکز بر آموزش، دسترسی به غذاهای مغذی و ایجاد تغییرات سیستمیک میتوانیم آینده سالمتری برای فرزندان خود رقم بزنیم و مطمئن شویم که راهحلهای ما پایدار هستند و در سودآوری خلاصه نمیشوند.
این دیدگاه به داروهای کاهش وزن محدود نمیشود، بلکه شکل مواجهه ما را با سلامت عمومی به همهپرسی میگذارد. بهتر است مسیری را انتخاب کنیم که تندرستی فرزندان و نسلهای آینده را بهجای دستاوردهای کوتاهمدت صنعت داروسازی در اولویت قرار میدهد. اکنون وقت کار است.
دیدگاه ارائهشده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکسکننده دیدگاه اپک تایمز نیست.
جوئل «گیتور» وارش، از صفحه اینستاگرامی محبوب @drjoelgator، یک متخصص اطفال با بورد تخصصی است که در لسآنجلس کار میکند و در زمینه فرزندپروری، سلامتی و پزشکی یکپارچه تخصص دارد. او مؤلف کتاب «فرزندپروری به فراخور کودک: راهنمای یکپارچه پزشک اطفال برای سه سال نخست» است.
