Search
Asset 2

چرا دانشگاه‌ها باید جلوی مبادلات علمی با حزب کمونیست چین را بگیرند

حزب کمونیست چین برخی از باهوش‌ترین افراد خود را به آمریکا و کشورهای متحد آن می‌فرستد. هدف این است که از دانش آنها علیه دموکراسی استفاده کنند.
رفت‌و‌آمد دانشجویان در خیابان دانشگاه هاروارد؛ کمبریج، ماساچوست، ۱۵ آوریل ۲۰۲۵. (Scott Eisen/Getty Images)

نویسنده: آندرس کور

کشورهای دموکراتیک پویا‌ترین نهادهای دانشگاهی را دارند، زیرا دانش در بستر آزادی به تعالی می‌رسد. به همین دلیل است که حزب کمونیست چین برخی از باهوش‌ترین افراد خود را به آمریکا و کشورهای متحد آن می‌فرستد. هدف این است که علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیِ نظام‌های دموکراتیک را فرابگیرند و درنهایت از آن دانش علیه دموکراسی استفاده کنند.

مارکو روبیو، وزیر امور خارجه آمریکا، در بیانیه‌ای مطبوعاتی در روز ۲۸ مه اعلام کرد که «وزارت امور خارجه آمریکا تحت رهبری ترامپ با همکاری وزارت امنیت داخلی اقدام به لغو ویزای دانشجویان چینی و از جمله کسانی خواهد کرد که با حزب کمونیست چین ارتباط دارند یا در رشته‌های حساس مشغولِ تحصیل هستند.»

«ما همچنین در معیارهای صدور ویزا بازنگری خواهیم کرد تا نظارت دقیق‌تری بر درخواست ویزا از سوی شهروندان جمهوری خلق چین و هنگ‌کنگ داشته باشیم.»

سه استدلال مهم در مخالفت با این سیاست مطرح شده است. بعضی‌ها می‌گویند این سیاست به منزله نژادپرستی علیه چینی‌ها است که بی‌اساس است. این سیاست کاری با آمریکایی‌های چینی‌تبار ندارد، بلکه با هدف جلوگیری از تقویت رقیب آمریکا یعنی حزب کمونیست چین در دستور کار قرار گرفته است.

بیشتر آمریکایی‌های چینی‌تبار که به ایالات متحده مهاجرت کرده و به دلیل عشق به این سرزمین، فرصت‌های موجود و اصول آزادی، بازار آزاد، دموکراسی و حقوق بشر در این کشور ماندگار شده‌اند، از سیاستی که حافظِ برتری آمریکا در حیطه علوم، فناوری، مهندسی و ریاضی در برابر حزب کمونیست چین باشد، حمایت می‌کنند. اگر حزب کمونیست و به‌طور کلی چین، که تحت کنترل حزب کمونیست است، به نقاط قوت آمریکا دسترسی پیدا کنند، از آن‌ها علیه کل جهان استفاده خواهند کرد.

استدلال دوم این است که ۲۷۷ هزار و ۳۹۸ دانشجوی چینی که در آمریکا تحصیل می‌کنند، خیلی راحت به کشورهای دیگر نقل مکان می‌کنند و باعث ارتقای علوم و فناوری در چین یا کشورهایی مانند بریتانیا و استرالیا می‌شوند که در حوزه علوم و مهندسی از زیرساخت‌های قدرتمندی برخوردارند. احتمال وقوع این سناریو بسیار زیاد است. اما اگر متحدان غربی نیز سیاست‌های مشابهی را در قبال دانشجویان مرتبط با حزب کمونیست چین در پیش بگیرند، سطح خطر کاهش خواهد یافت.

چرا کشورهای دموکراتیک باید علوم، فناوری، مهندسی و ریاضی را در اختیار کشورهای تمامیت‌خواهی بگذارند؟

در طول تاریخ بارها پیش آمده که قدرت‌های بزرگ به دست رقبایی درهم شکسته شدند که دانش لازم برای این کار را از طریق همان قدرت‌ها به دست آورده بودند.

ژاپن در دوره امپراتوری می‌جی به‌طور هدفمند به اکتساب استانداردهای آموزشی، سیاسی و فناوری اروپا پرداخت و از آن‌ها الگوبرداری کرد. او با استفاده از آن‌ها موفق به تشکیل یک نیروی نظامی شد که توانست بر کره، تایوان و چین غلبه کند و در آغاز قرن بیستم در جنگ با روسیه به پیروزی برسد. ارتش ژاپن در جنگ جهانی اول در کنار متفقین ایستاد، اما از ۷ دسامبر ۱۹۴۱ در پرل هاربر با آمریکا واردِ جنگ شد.

شرکت در دوره‌های خلبانی در خاک آمریکا به تروریست‌های القاعده کمک کرد که دست به حملات ۱۱ سپتامبر بزنند.

حزب کمونیست چین با استیلای کامل بر اقتصاد و نیروی نظامی روبه‌رشد کشور از موقعیتی منحصربه‌فرد برای رهبری ائتلاف رژیم‌های دیکتاتوری از جمله روسیه علیه کشورهای دیگر برخوردار است.

استدلال سوم این است که دانشجویان چینی پرشمارِ مقیم آمریکا به واسطه شهریه هنگفت و مشارکت علمی خود به تقویت دانشگاه‌های آمریکا کمک می‌کنند. بدون شهریه چینی‌ها امکانش نبود که این تعداد استاد را در رشته‌های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضی جذب کرد. اما می‌توان شهریه آن‌ها را با افزایش حمایت مالی دولت از رشته‌های مرتبط با اهداف راهبردی کشور جایگزین کرد. مشارکت علمی دانشجویان مرتبط با حزب کمونیست چین نیز مشکوک است، زیرا این امکان وجود دارد که حزب کمونیست از دانشجویان تحصیلات تکمیلی خود بخواهد که یافته‌های مهم‌شان را پیش از انتشار با حزب به اشتراک بگذارند.

آمریکا و بریتانیا هرگز اسرار مربوط به تسلیحات هسته‌ای خود را که در جریان جنگ جهانی دوم توسعه یافتند، منتشر نکردند. افشای این اسرار در تقابل با هدف نازی‌ها برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای مصداقِ خودکشی بود. حزب کمونیست چین بدون تردید نمی‌خواهد اگر به کشف مهمی در حوزه فناوری نظامی دست پیدا کند، آن را به سادگی از دست بدهد. آمریکا نیز باید دستاوردهای بزرگ علمی و فنی با کاربردهای بالقوه نظامی در دانشگاه‌های کشور را مشمولِ محدودیت‌های صادراتی کند، مگر آن‌که نهادهای ذی‌صلاح آمریکایی مجوز آن را صادر کنند.

ما دیگر در دهه ۱۹۵۰ زندگی نمی‌کنیم و به‌عنوان یک ملت، پخته‌تر و آگاه‌تر شده‌ایم. دیگر گمان نمی‌کنیم که دیکتاتوری‌ها با بهره‌مندی از ثمره دموکراسی، خود نیز دموکرات خواهند شد. دنیای امروز خطرناک‌تر از گذشته است و باید برای تسهیم دستاوردهای علمی و فنی‌ خود با دقت بیشتری تصمیم گیری شود. در عین‌حال، باید بتوان از استعداد چینی‌هایی که به ارزش‌های آمریکایی پایبند هستند استفاده کرد. مهاجران بااستعداد مثل همیشه به پیشرفت کشور کمک خواهند کرد.

دیدگاه ارائه‌شده در این مقاله نقطه نظر نویسنده بوده و لزوماً منعکس‌کننده دیدگاه اپک تایمز نیست.

درباره نویسنده: آندرس کور دارای مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد علوم سیاسی از دانشگاه ییل (۲۰۰۱) و مدرک دکترای دولتی از دانشگاه هاروارد (۲۰۰۸) است.

اخبار بیشتر

عضویت در خبرنامه اپک تایمز فارسی