این اصطلاح براساس داستانی دربارهی لو یو در کتاب «اسناد سه پادشاهی»(三國志)[۱] نوشتهی وِی میباشد.
لو یو در سن ۱۰ سالگی درطی جنگهای دوران سه پادشاهی (۲۸۰-۲۲۰ میلادی) یتیم شد. او دو برادر بزرگتر داشت که آنها نیز در آن دوران پرآشوب کشته شدند. درنتیجه برحسب وظیفه، مراقبت از همسران و فرزندان آنها بهعهدهی او بود.
در آن دوران سخت، هر روز باجدیّت مطالعه میکرد و مردم او را بهخاطر رفتار بزرگمنشانه و دانش فراوانش تحسین میکردند.
درنتیجه به یکی از مقامات ارشد در پادشاهی وِی منصوب شد. سختکوش بود و همانند زنبور پرکار. سرانجام بهخاطر توصیههای ارزشمندش که معمولاً براساس منافع ملی بود، مورد اعتماد سائو ریو[۲]، امپراطور وِی، قرار گرفت.
روزی امپراطور، وزرای خود را نزد خود خواند. امپراطور که از روند گزینش مقامات ناراضی بود، از لو یو که خود فردی غیرقابل تطمیع بود، خواست تا کسی را برای انتصاب در مقام رسمی کتابت تاریخ پیشنهاد دهد.
در آن زمان، گزینش افراد براساس توصیههای افراد بانفوذ و قدرتمندی بود که اغلب آنها را براساس موقعیت اجتماعی و شهرتشان انتخاب میکردند.
امپراطور گفت: “اینبار از لو یو میخواهم که فردی را برای انتصاب در این مقام معرفی کند. انتخاب مقامات حکومت نباید براساس شهرت افراد باشد. شهرت بیپایه و اساس، درست شبیه تصویر شیرینیای است که نمیتوان آنرا خورد.”
اصطلاح « کشیدن تصویر شیرینی برای رفع گرسنگی » برگرفته از این داستان است. منظور واقعی آن این است که شهرت بیاساس، ارزشی ندارد. امروزه این اصطلاح در مواردی استفاده می‌شود که شخص با خیالپردازی و کارهای بیفایده وسطحی خود را دلخوش کند، بدون اینکه مشکلی را بهطور ریشهای حل کند.
اصطلاح مشابه آن «فرونشاندن عطش با فکر کردن به آلو» (望梅止渴) است که به معنای «درخیالات غذا خوردن» میباشد.
[۱] کتاب «اسناد سه پادشاهی» بزرگترین سند تاریخی است که تاریخ چین را از سال ۱۸۴ پیش از میلاد تا ۲۸۰ میلادی دربردارد. دراصل از سه کتاب تشکیل شدهبود: کتاب وِی، کتاب شو و کتاب وُو. در سال ۱۰۰۳ میلادی در یک کتاب گردآوری شد.
[۲] سائو ریو (۲۳۹-۲۰۴ میلادی) با نام وِی مینگ دی (魏明帝 نیز نامیده می‌شود. او دومین امپراطور پادشاهی وِی در دوران سه پادشاهی بود و نوهی سائوسائو بود. در سال ۲۲۶ میلادی برتخت نشست و در سال ۲۳۹ در سن ۳۵ سالگی درگذشت. وی ۱۲ سال حکومت کرد.)
اپک تایمز در ۳۵ کشور و به ۲۱ زبان منتشر می‌شود.
