من سلولیت دارم، ولی هنوز عاشق بدن خود هستم

سلولیت، به تجمع بدشکل چربی در زیر پوست اطلاق می‌‌‌‏شود، که در قسمت‌‌‌‏هایی از بدن مانند شکم، باسن و ران‌‌‌‏ها ظاهر می‌‌‌‏شود.

من سلولیت دارم، ولی هنوز عاشق بدنم هستم. می‌‌‌‏توانید آن را تصور کنید؟ این‌‌‌‏که بدن‌‌‌‏تان را با وجود عیب‌‌‌‏های طبیعی آن و باوجود این‌‌‌‏که خیلی معمولی است، دوست بدارید؟ این‌‌‌‏که به‌‌‌‏جای تحقیر کردن خودتان، برای خود ارزش قائل شوید؟ این‌‌‌‏که با خودتان بیشتر مهربانانه صحبت کنید تا با حالتی حاکی از انزجار و ناامیدی؟

خوشبختانه برای من این‌‌‌‏ها به واقعیت تبدیل شده است. من حقیقتا بدن خود را به همان شکلی که هست دوست دارم و به آن عشق می‌‌‌‏ورزم. علی‌‌‌‏رغم وجود سلولیت‌‌‌‏، موهای خاکستری و چروک‌‌‌‏ها در پوستم، هنوز احساس انرژی و نشاط در آن دارم. واقعا باورم این است که می‌‌‌‏توانم خودم را دوست داشته باشم و درعین حال تلاش کنم تا شرایط فعلی‌‌‌‏ام را بهتر کنم.

می‌‌‌‏خواهم با شما صادق باشم. چند سال قبل چنین تصوری نداشتم. به عنوان فردی که همیشه فکر می‌‌‌‏کرد باید دائما برای رسیدن به حالتی که هنوز به آن نرسیده، تلاش کند؛ هرگز نمی‌‌‌‏توانستم با بدن خود و آنچه داشتم احساس راحتی و رضایت کنم. هر فکری جز این، خیلی عجیب به‌‌‌‏نظر می‌‌‌‏رسید.

این عادت بخشی از زندگی زنان شده است که در مورد خودشان با حالتی منفی صحبت ‌‌‌‏کنند و در برابر فشارهای اجتماعی برای بی‌‌‌‏عیب و نقص بودن، تسلیم شوند. و تعداد این زنان در اقلیت نیست، بلکه شامل اکثریت جامعه می‌‌‌‏شوند.

و چیزی که بیشتر ناراحتم می‌‌‌‏کند این است که من تنها فردی نیستم که این‌‌‌‏طور فکر می‌‌‌‏کند. اکثر زنان با این عادت زندگی می‌‌‌‏کنند که در مورد خودشان با حالتی منفی صحبت ‌‌‌‏کنند و در برابر فشارهای اجتماعی برای بی‌‌‌‏عیب و نقص بودن تسلیم شوند. در حقیقت، اغلب زنانی که می‌‌‌‏شناسم هم از بدن خودشان خجالت می‌‌‌‏کشند و هم نسبت به برخی مسایل زندگی‌‌‌‏شان احساس شرمندگی دارند.

این چالش اصلی زنِ جامعه امروز است- که البته به طور کلی بی‌‌‌‏معنی است.

خنده‌‌‌‏دار است که باید همیشه احساس بی‌‌‌‏ارزش بودن داشته باشیم، آن هم صرفا براین اساس که آیا شکم مان ماهیچه‌‌‌‏ای است یا نه، یا اینکه آیا از نظر رسانه‌‌‌‏ها بدن ما فرم ایده‌‌‌‏آل برای پوشیدن لباس دلخواه‌‌‌‏مان را دارد یا نه. واقعا مسخره است که زنانِ همه دنیا به‌‌‌‏خاطر میزان چربی بدن‌‌‌‏شان، اضافه وزن یا وجود سلولیت احساس خودکم‌‌‌‏بینی داشته باشند. اصلا خوب نیست که ما نمی‌‌‌‏توانیم با قدرت و بدون احساس تاسف و شرم خودمان را بپذیریم. چیزی که در حقیقیت طبیعت وجودی ماست.

همه ما قوی و در نوع خود منحصربه‌‌‌‏فرد هستیم. در ارزش وجودی ما شکی نیست. ارزشی که براساس شکل بدن، نوع شغل یا تعداد لایک‌‌‌‏هایی که در اینستاگرام می‌‌‌‏گیریم، تعیین نمی‌‌‌‏شود. ثروتی که با افزایش سن یا وزن بدن، کاهش نمی‌‌‌‏یابد. و هیچ‌‌‌‏کس نمی‌‌‌‏تواند ارزشمند بودن آن را به چالش بکشد، مگراین‌‌‌‏که خودمان به آنها این اجازه را بدهیم.

خوب پس چه اتفاقی می‌‌‌‏افتد؟ چرا تعداد زیادی از ما اجازه می‌‌‌‏دهیم ارزشمند بودن‌‌‌‏مان برمبنای شکل بدن، وضعیت اجتماعی یا سن‌‌‌‏مان به‌‌‌‏چالش کشیده شود؟ چرا قدرت ذاتی زنانه‌‌‌‏ای که در عمق وجودمان هست را نادیده گرفته و آن را با احساساتی همچون «هرگز به اندازه کافی خوب نخواهم بود»، مبادله می‌‌‌‏کنیم؟ به عقیده من این نتیجه، به‌‌‌‏خاطر ضربه‌‌‌‏های روحی دوران کودکی، فشار محیط بیرونی و شرایط اجتماعی حاصل می‌‌‌‏شود- سوال اینجاست که چطور می‌‌‌‏توانیم از ادامه این روند جنون‌‌‌‏آمیز جلوگیری کنیم؟

با تعهد به تصمیمی که گرفتید، این جنون را متوقف کنید  

به خود اجازه نمی‌‌‌‏دهم که به شما بگویم دوست داشتن بدن‌‌‌‏تان و پذیرش قدرت درونی‌‌‌‏تان، کار ساده‌‌‌‏ای است. نمی‌‌‌‏خواهم حرف‌‌‌‏های غیرواقعی بزنم وبگویم که همه شما باید جلوی آینه به تصویر خود بگویید «من عاشق تواَم». زیرا این هم تصور دروغین دیگری است که فکر کنیم می‌‌‌‏توانیم به‌‌‌‏راحتی، باور بی‌‌‌‏ارزش بودن را که مدت‌‌‌‏ها در خود شکل داده‌‌‌‏ایم، با چند جمله تکراری پیش‌‌‌‏پاافتاده و به‌‌‌‏اصطلاح «تفکر مثبت» به حال اول برگردانیم. اصلاح این تفکر و احیا ارزش وجودی‌‌‌‏تان، کاری سخت، دردناک و مستلزم تعهد شما به انجامِ آن است. قطعا ابتدا باید تصمیم بگیرید که بدن خود را دوست داشته باشید و قدرت درونی‌‌‌‏تان را احیا کنید. البته این هم ایده ارزشمندی است که شیوه صحبت کردن با خودتان را تغییر داده و از عبارات مثبت مبنی بر دوست داشتنِ خودتان، استفاده کنید. ولی نتیجه واقعی وقتی حاصل می‌‌‌‏شود که سراغ بخش‌‌‌‏های پردرد وجودمان می‌‌‌‏رویم. بخش‌‌‌‏هایی که از ابتدا باعث شدند احساس بی‌‌‌‏ارزش بودن را در خودمان شکل دهیم.

ما مجبوریم آنقدر شجاع باشیم تا با نگاهی عمیق به ژرفای درون‌‌‌‏مان بتوانیم کل داستانی را که باعث ایجاد حس بی‌‌‌‏ارزشی در ما شده است، اصلاح کرده و تغییر دهیم.

اگر واقعا می‌‌‌‏خواهیم قدرت زنانه‌‌‌‏مان را دوباره به‌‌‌‏یاد آوریم و بار دیگر احساس ارزشمند بودن کنیم، باید برای سربازکردن زخم‌‌‌‏های روح‌‌‌‏مان آماده باشیم. همچنین آماده پذیرش رنج و پرسیدن سوال‌‌‌‏های سخت از خودمان نیز باشیم. و به نظر من این دقیقا همان چیزی است که خیلی از افراد مشوق ما نادیده می‌‌‌‏گیرند؛ درواقع به‌‌‌‏جای این‌‌‌‏که فقط بگویند «به خودتان عشق بورزید»، باید به ما یادآوری کنند که: یادگرفتن عشق‌‌‌‏ورزی به خودتان واقعا می‌‌‌‏تواند رنج‌‌‌‏آور باشد و ما مجبوریم کمی دردسر و ناراحتی را تحمل کنیم تا حقیقتا بهبود یابیم.

مجبوریم آنقدر شجاع باشیم تا با نگاهی عمیق به ژرفای درون‌‌‌‏مان بتوانیم کل داستانی را که باعث ایجاد حس بی‌‌‌‏ارزشی در ما شده است، اصلاح کرده و تغییر دهیم. باید از بازی کردن نقش قربانی در این داستان دست برداشته و نقاب از چهره افکاری برداریم که در نقش آدم‌‌‌‏های بدِ این داستان به ما صدمه زده‌‌‌‏اند. باید بخواهیم که با خودمان، صراحتا و بی‌‌‌‏پرده روبرو شویم و تمامی افکار زشت و رنج‌‌‌‏آوری را که قبلا اجازه دادیم در ما رشد کنند، ببینیم و با آنها رودر رو شویم.

بازیابی حس ارزشمند بودن، کار کمی نیست. در حقیقت یکی از ارزشمندترین کارهایی است که می‌‌‌‏توانیم انجام دهیم.

چطور شروع کنیم؟

عشق را انتخاب کنید

همان‌‌‌‏طور که قبلا گفتم مساله به سادگی صرفا یک انتخاب نیست، ولی انتخاب کردن گام مهمی در این مسیر است. برای شروع کار ما باید انتخاب کنیم تا از شیوه تفکر قربانی بودن دست برداریم و دیگر خود را قربانی گذشته‌‌‌‏مان، داستان‌‌‌‏های زندگی یا محیط پیرامون خود ندانیم. یک راه قدرتمند برای تعهد به چنین انتخابی این است که ذکر شخصی‌‌‌‏ خودتان را داشته باشید. کلمات شما باید بازتابی از احساس عشق ورزیدن، توانمندی، ارزشمند بودن و مهربانی باشد. این عبارت‌‌‌‏ها می‌‌‌‏تواند در عین حال ساده باشد. مثلا «من انتخاب می‌‌‌‏کنم که به قدرت خود تکیه کنم.» عبارات و ذکرهای شما فوق‌‌‌‏العاده قدرتمند هستند. ابزاری ساده برای بازگرداندن فضای ارزشمند درون‌‌‌‏تان.

با دیوِ درون خود روبرو شوید

برای بسیاری از ما زخم‌‌‌‏های دوران کودکی مثل مانع عمل می‌‌‌‏کنند. آنها ما را از آگاه شدن به معنی واقعی ارتباط، احساس تعلق و پذیرش خویشتن باز می‌‌‌‏دارند. آسیبهای دوران کودکی ممکن است به هر شکل و تا هر اندازه‌‌‌‏ای ایجاد شوند. از چیزهای به‌‌‌‏وضوح ناخوشایند و زننده مثل سواستفاده جنسی و فیزیکی گرفته، تا آسیب‌‌‌‏هایی مثل احساس کمبود و شرمندگیِ زیاد، که ضربه روحی ناشی از پذیرفتنِ نقش‌‌‌‏هایی‌‌‌‏ست که در برخی خانواده‌‌‌‏ها به کودک تحمیل شده است، مورد بی‌‌‌‏توجهی قرار گرفتن، احساس ترک شدن یا وسواس برای کامل انجام دادنِ هر کاری «کمال‌‌‌‏گرایی».

بازگشت به گذشته‌‌‌‏مان برای روبرو شدن با ریشه چنین زخم‌‌‌‏هایی دردناک، ترس‌‌‌‏آور و به‌‌‌‏شدت قدرتمند است. ولی فرصت خوبی برای ماست تا با نگاهی دوباره به داستان زندگی‌‌‌‏مان و خلاص شدن از نقش قربانی و دیگر نقش‌‌‌‏هایِ بد داستان، این بار آن را به شکل متفاوتی بازگو کنیم.

با توجه به تجربه‌‌‌‏ام به عنوان مربی تناسب اندام و سبک زندگی، می‌‌‌‏دانم این زخم‌‌‌‏ها می‌‌‌‏توانند ما را به لحظه‌‌‌‏ای برگردانند که احساس ترک شدن داشتیم، احساس مورد سواستفاده یا بی‌‌‌‏توجهی قرار گرفتن- درنتیجه مهم است آماده چنین سفری باشیم.

مهربانی را تمرین کنید

مهربانی یک مشغله روزانه و یکی از قدرتمندترین ابزارهایی است که می‌‌‌‏توانید با استفاده از آن طرز فکر خود را تغییر دهید، به‌‌‌‏خصوص وقتی ‌‌‌‏مساله بدن شما مطرح باشد. یکی از ساده‌‌‌‏ترین راهکارها برای انجام آن، این است که هر روز صبح در دفترچه خاطرات روزانه خود درباره سه چیزی که به‌‌‌‏طور کلی به آن افتخار می‌‌‌‏کنید، بنویسید؛ این کار تمرکز شما را از چیزهایی که نسبت به آنها احساس ضربه خوردن و شکست می‌‌‌‏کنید، برداشته و به سمت چیزهایی می‌‌‌‏برد که در شما احساس مهارت، پیروز و سرزندگی ایجاد می‌‌‌‏کند.

انرژی خود را به سمت چیزهایی هدایت کنید که در شما احساس قدرت ایجاد می‌‌‌‏کنند

سوق دادن انرژی‌‌‌‏تان به سمت این‌‌‌‏که فکر شما دائما نگران شکل ظاهری بدن‌‌‌‏تان باشد، تصمیمی محکوم به شکست است. چنین طررز تفکری تمرکز اصلی‌‌‌‏تان را به بدن‌‌‌‏ اختصاص می‌‌‌‏دهد و شما را از دیدن این واقعیت بازمی‌‌‌‏دارد که چقدر توانایی و قابلیت برای عرضه به این دنیا دارید. راه مفیدتر این است که انرژی خود را به سمت چیزهایی هدایت کنید که در شما احساس قدرت ایجاد می‌‌‌‏کنند.

من انرژی خود را به نوشتن و استفاده از توانمندی‌‌‌‏های ویژه‌‌‌‏ای معطوف می‌‌‌‏کنم که هیچ کاری با سلولیت یا چاقی بدن‌‌‌‏ام ندارند. از طریق این فعالیت‌‌‌‏ها انرژی خود را در جهت مسیری کنترل می‌‌‌‏کنم که به من احساس داشتن مهارت می‌‌‌‏دهد، به‌‌‌‏جای این‌‌‌‏که مرا از خودم ناامید کند.

اگر شما هم می‌‌‌‏خواهید یاد بگیرید که چگونه در پذیرش بدن خود بوده و به آن عشق بورزید، فراموش نکنید که بدن هریک از ما داستان منحصربه‌‌‌‏فرد و زیبای خود را دارد.