اصطلاح چینی: «خود را در فعالیتی جا زدن» (濫竽充數)

معنی واقعی این اصطلاح یعنی «تظاهر به نواختن یو‌[۱] صرفاً برای فراهم کردن تعداد کافی نوازنده‌‏» که اغلب «خود را در فعالیتی جا زدن» ترجمه می‌‏شود.

این اصطلاح که برگرفته‌‏از کتاب «هان فِیزی‌[۲]» (韓非子) است، داستان مردی به‌‏نام نانگو را روایت می‌‏کند. این کتاب در اواخر دوران ایالات متخاصم (۲۲۱ تا ۴۷۵ پیش از میلاد) نگاشته شده‌‏است.

در این داستان آمده‌‏است که پادشاه وقتِ ایالت چی، به ساز یو بسیار علاقه‌‏ داشت. به‌‏ویژه از گوش سپردن به موسیقی باشکوه ارکستری بزرگ، متشکل از ۳۰۰ نوازنده‌‏ لذت می‌‏برد. از‌‏آن‌‏جایی که شاه به این نوع موسیقی علاقه‌‏مند بود، هزینه‌‏های این نوازندگان نیز با سخاوتمندی تمام پرداخت می‌‏شد.

باوجودی‌‏که نانگو از نواختن یو هیچ چیز نمی‎دانست، هنگامی‌‏که از دست‌‏ودلبازی شاه شنید، تصمیم گرفت تا یکی از اعضای ارکستر سلطنتی شود.

هر بار که ارکستر برای شاه می‌‏نواخت، نانگو به‌‏سادگی با دیگر نوازندگان می‌‏نشست و تظاهر به نواختن می‌‏کرد اما از سازش هیچ صدایی بلند نمی‌‏شد؛ با‌‏این‌‏وجود هیچ‌‏کس از تقلب او بویی نمی‌‏برد.

سال‌‏ها بعد، زمانی‌‏که پادشاه درگذشت و فرزندش به‌‏جای او بر تخت نشست، شاه جدید نیز از گوش دادن به موسیقی زیبای یو لذت می‌‏برد اما او تک‌‏نوازی را به ارکستری بزرگ ترجیح می‌‏داد؛ بنابراین این‌‏طور تدارک دید که هر نوازنده به تنهایی برای او بنوازد.

هنگامی‌‏که این خبر به گوش نانگو رسید، بسیار وحشت کرد و برای این‌‏که حقیقت آشکار نشود، فوراً وسایلش را جمع کرد و از کاخ گریخت.

بعدها اصطلاح «خود را در فعالیتی جا زدن» برای افرادی استفاده می‌‏شد که خود را در‌‏میان کسانی پنهان می‌‏کنند که در زمینه‌‏ای خاص، حرفه‎ای هستند و در واقعیت از هرگونه شرایط لازمی بی‌‏بهره‌‏اند. اصطلاح عامیانه‌‏تر آن «سیاهی‌‏لشگر» است.

امروزه این اصطلاح برای به تمسخر گرفتن افرادی که از توانایی و استعداد بهره‌‏ای نبرده‌‏اند، استفاده می‌‏شود. همچنین کاربرد آن برای خود شخص، به‌‏معنای تواضع و فروتنی است.