جمهوری خلق چین در چندین شهر در ۵۰ کشور در سراسر جهان از جمله دست‌کم پنج شهر کانادا و چهار شهر آمریکا ایستگاه‌های پلیس دارد هر چند مشخص نیست همه ایستگاه‌ها فعال باشند.
دولت کانادا دو سال پیش شروع به «تحقیق» درباره آن‌ها کرد و پلیس سواره‌نظام سلطنتی کانادا در ژوئن ۲۰۲۳ از تعطیلی این ایستگاه‌ها خبر داد.
موضع رسمی چین در قبال این ایستگاه‌ها که در وهله اول منکرِ وجودشان شده بود، چیست؟ چین می‌گوید که این ایستگاه‌ها صرفاً یک مرکز خدماتی برای کمک به شهروندان چینی جهت تمدید گواهینامه‌های رانندگی بودند! جایی برای ارائه خدمات قانونی جهت کمک به هم‌وطنان کمونیستی که نیازمند کمک هستند.
اما حقیقت چیز دیگری می‌گوید. این «ایستگاه‌های پلیس چین» جوامع دور از وطن چینی و بویژه افرادی را که در «فهرست بدکاران» این کشور قرار داشتند- تبتی‌ها، اویغورها، تمرین‌کنندگان فالون گونگ، هنگ‌کنگی‌ها و دیگر مخالفان، از جمله کسانی که جرأت می‌کنند شی جین پینگ، رئیس‌جمهور چین، را مورد تمسخر قرار دهند- زیر نظر می‌گرفتند. حتی مسئله کم‌اهمیتی مانند تشبیه شی به «وینی پو»- مقایسه‌ای که باعث ممنوع‌التصویری این خرس کارتونی در پلتفرم‌های چینی شد- می‌تواند نام شما را به این فهرست اضافه کند.
این به‌اصطلاح ایستگاه‌های پلیس درواقع مراکزی پنهانی بودند که در «سرکوب فراملی»- اقدامی برای ساکت کردن کسانی که از فرامین جمهوری خلق چین تبعیت نمی‌کردند- دست داشتند. تهدید خانواده منتقدان در داخل کشور درصورت ادامه فعالیت‌های آن‌ها در خارج از کشور از جمله تاکتیک‌های این مراکز بود.
چرا اعتمادی به گفته‌های رژیم چین نیست؟ جمهوری خلق چین به گفته محافل اطلاعاتی «منبع بی‌چون و چرای بی‌اعتمادی» است. این یعنی هرچیزی را که رژیم ادعا می‌کند، برعکس کنید تا به حقیقت نزدیک‌تر شوید. چین بارها ثابت کرده که غیرقابل اطمینان است؛ از ادعای این کشور مبنی بر «نزدیکی به قطب شمال» بگیرید (که حاکمیت کانادا را در شمال به خطر می‌اندازد) تا ادعای مالکیت کل دریای جنوبی چین (ایجاد مزاحمت برای فعالیت‌های دریایی مشروع از طریق خطوط من‌درآوردی نه‌گانه). انکار وجود اردوگاه‌های کار اجباری اویغورها در سین‌کیانگ که در قالب «مراکز بازآموزی» فعالیت می‌کنند، نمونه دیگری است. از یک سوراخ نباید دوبار گزیده شد.
با این‌حال، هنوز کورسوی امیدی وجود دارد. یکی از ساکنان منهتن در اواخر دسامبر به اداره یک ایستگاه پلیس مخفی چین در نیویورک، که از آن برای ترساندن و ساکت کردن منتقدان پکن استفاده می‌شد، اقرار کرد. چن جین‌پینگ اقرار کرد که به‌عنوان عامل یک کشور خارجی در آمریکا فعالیت می‌کرد؛ جرمی که می‌تواند به دریافت حکم پنج سال زندان منجر شود.
واکنش کانادا نیز به مداخله چین ضعیف بوده است. نشانه‌ای دال بر رسیدگی جدی دولت فدرال به نقض دموکراسی دیده نمی‌شود؛ رویکردی که در عملکرد ضعیف کمیسیون مداخله خارجی نیز مشهود است. کانادا قانونی را برای ثبت عاملیت خارجی به تصویب رسانده است، اما اقدام محسوسی انجام نشده است. در عین‌حال، پکن بی‌وقفه به کارزار ارعاب خود ادامه می‌دهد.
در شرایطی که لیبرال‌های حامی ترودو با شکست احتمالی در انتخابات مواجه هستند، گذر زمان نشان خواهد داد که دولت جدید- احتمالاً به رهبری پیر پالیو- چه رویکردی در قبال این تهدید اتخاذ خواهد کرد. نمی‌تواند ضعیف‌تر از دولت فعلی عمل کند، اما این‌که قوی‌تر عمل کند نیز مشخص نیست.
