آقای ماتاس می‌گوید آمار رسمی پیوند عضو در چین به ۱۰ هزار مورد در سال می‌رسد اما این رقم ممکن است ده‌برابر یبشتر باشد.
دیوید ماتاس، کارشناس حقوق بشر بین‌المللی، با تأکید روی ابعاد نسل‌کشی پزشکی حزب کمونیست چین تخمین می‌زند که رژیم پکن سالانه حدود ۹ میلیارد دلار از برداشت اجباری اعضای بدن سود می‌برد.
آقای ماتاس، وکیل حقوق بشر بین‌المللی، در جلسه پرسش و پاسخ اکران مستند «اعضای دولتی» که جنایات پنهان رژیم کمونیستی پکن را افشا می‌کند، گفت: «آمار عظیم و دهشتناک است.»
آماری که به دست آوردم به ۸.۹ میلیارد دلار در سال می‌رسد.
این مستند صاحب‌عنوان درباره جستجوی دو جوانی است که به شکلی مرموزی در چین ناپدید شده‌اند.
چیزی که خانواده‌ها به آن پی بردند به‌مراتب وحشتناک‌تر بود: صنعتی که از جانب دولت حمایت می‌شود، شهروندان بی‌گناه و سالم را جهت برداشت اعضای بدن‌شان هدف می‌گیرد و اعضای بدن را برای عمل پیوند در اقصی نقاط جهان به فروش می‌رساند.
آقای ماتاس گفت «آمار رسمی حزب کمونیست چین در رابطه با عمل پیوند عضو ۱۰ هزار مورد در سال است اما محاسبات من نشان می‌دهند که آمار واقعی ده‌برابر بیشتر است.»
او گفت: «ما محاسبات خود را با مراجعه به وبسایت بیمارستان‌ها و گردآوری داده‌ها انجام دادیم. آمار رسمی چین درمجموع به ۱۰ هزار عمل پیوند در سال می‌رسد اما محاسبه ما از ۱۰۰ هزار پیوند در سال حکایت دارد. این‌ها افراد بسیار پلیدی هستند.»
آقای ماتاس از این گفت که گاهی درک جنایات در مقیاس بزرگ دشوار است و جمله‌ای از جوزف استالین نقل کرد که می‌گوید «مرگ یک انسان تراژدی است و مرگ میلیون‌ها انسان، آمار.»
این مستند باید «استرالیایی‌ها را تا سرحد مرگ بترساند»
کری رایت، از تماشاچیان مستند و معلم سابق دبیرستان، گفت این فیلم یادآورِ دغدغه‌های اخلاقی درخصوص عمل پیوند عضو و نیاز به تصویب مقررات سخت‌گیرانه‌تر است، چرا که کشورها بیش از همیشه به دادوستد با چین متکی هستند.
خانم رایت، که با جنبش تبت در ارتباط است، در ۱۹ ژوئن به اپک تایمز گفت: «فکر می‌کنم این مستند باید استرالیایی‌ها را تا سرحد مرگ بترساند.»
تمرین‌کنندگان فالون گونگ تنها زندانیان عقیدتی نیستند که قربانی برداشت اجباری اعضای بدن شده‌اند. تبتی‌ها، مسیحیان و اویغورها نیز قربانی این رژیم هستند.
«همه از ماجرا خبر دارند اما فکر می‌کنم بیشترشان نمی‌خواهند به آن توجه کنند. همه چیز برای آن‌ها خیلی عجیب و غریب و باورنکردنی است اما این مستند به خوبی از عهده این کار برآمده است.»
یکی از ماجراهای تکان‌دهنده‌ای که در این مستند نمایش داده می‌شود، داستان سانی زو است که به دلیل باور به فالون گونگ بازداشت شد و تحت شکنجه قرار گرفت. او پس از مدت کوتاهی آزاد شد اما در سال ۲۰۰۰ او را فریب دادند و به اداره پلیس مراجعه کرد و به سه سال حبس در اردوگاه کار اجباری محکوم شد.
آقای زو بیمار شد و یک روز بعد درگذشت. جسد او بدون رضایت خانواده‌‌اش سوزانده شد. آقای زو ۲۸ سال داشت، متأهل بود و یک دختر ۱۱ ماهه داشت.
همسر او به دلیل اعتراض به مرگ شوهرش با تهدید و تفتیش پلیس مواجه شد و سه ماه بعد غیبش زد. مرگ این زوج تا امروز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
خانم رایت گفت همه نمایندگان باید این مستند را تماشا کنند.
او افزود: «من تماشای این مستند را به اهالی سیاست از هر حزبی توصیه می‌کنم. فکر نمی‌کنم این قضیه رنگ و بوی حزبی داشته باشد.»
خاستگاه صنعت پنهان برداشت اعضای بدن
آقای ماتاس نزدیک به دو دهه از عمرش را وقف افشای روند سیستماتیک برداشت اعضای بدن در رژیم چین کرده است.
کار پژوهشی آقای ماتاس، از جمله کتاب مشترک او با دیوید کیلگور، نماینده فقید کانادا، «برداشت سنگدلانه اعضای بدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ در چین»، نامزد دریافت جایزه صلح نوبل ۲۰۱۰ شده بود.
آن‌ها در این کتاب می‌گویند که منبع اصلی تأمین اعضا، تمرین‌کنندگان فالون گونگ (یا فالون دافا)، هستند؛ یک تمرین باستانی و معنوی که ریشه در فرهنگ سنتی چین دارد و به تمرین‌کنندگان خود می‌آموزد که براساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری زندگی کنند.
به دلیل اثربخشی فالون گونگ در بهبود سلامتی، این تمرین معنوی در سال ۱۹۹۹ بیش از ۱۰۰ میلیون تمرین‌کننده داشت که آقای زو نیز جزو آن‌ها بود.
اما محبوبیت فالون گونگ باعث حسادت رهبر ارشد حزب کمونیست چین، جیانگ زمین، شد.
این دیکتاتور که فالون گونگ را تهدیدی برای حکومت تمامیت‌خواه رژیم کمونیستی می‌دانست، کارزار آزار و اذیت وحشیانه خود را علیه این روش به راه انداخت. این کارزار شامل بازداشت خودسرانه، شکنجه، کار اجباری و برداشت بی‌اجازه اعضای بدن بود اما به این موارد محدود نمی‌شد.
تأکید این تمرین بر ارزش‌های اخلاقی سنتی و توسل به فرهنگ سنتی چینِ ماقبل کمونیسم، تهدیدی برای ایدئولوژی الحادی کمونیست‌ها محسوب می‌شد.
این مستند در شهرهای بزرگ استرالیا، از جمله کانبرا، پرث و ملبورن به نمایش درآمد و اکران آن در ۱۹ ژوئن در سیدنی به پایان رسید.
ریموند ژانگ، کارگردان «اعضای دولتی»، گفت شش سال برای ساخت این مستند وقت گذاشته است.
آقای ژانگ برای بازنمایی صادقانه تاریخ مشکلات بسیاری را در مسیر جستجوی شاهدان برداشت اجباری اعضای بدن که از شجاعت لازم برای گفت‌و‌گو برخوردار بودند متحمل شد. این افراد شامل اعضای خانواده قربانیان، شاهدان و پزشکانی بودند که در برداشت اعضای بدن دست داشتند.
آقای ژانگ گفت: «میلیون‌ها خانواده عزیزان خود را در این جنایت دولتی از دست دادند که می‌توان آن را با هولوکاست در جنگ جهانی دوم مقایسه کرد.»
«تفاوت در این است که جنایت پکن همچنان ادامه دارد.»
