بر اساس تحقیقات پژوهشگران دانشگاه هاروارد، چربی پنهان در عضلات شما در مقایسه با وزن کلی بدن‌تان می‌تواند برای بیماری‌های قلبی خطرناک‌تر باشد.
آن‌ها دریافتند که حتی یک درصد افزایش در چربی عضلات خطر بیماری‌های قلبی-عروقی را تا ۷ درصد افزایش می‌دهد.
این مطالعه جدید، چندین دهه وابستگی به شاخص توده بدنی (BMI) به‌عنوان معیار اصلی برای ارزیابی خطرات قلبی مرتبط با چاقی را به چالش می‌کشد.
ویویانی تاقوتی، پژوهشگر ارشد و مدیر آزمایشگاه استرس قلبی در بیمارستان بریگام و زنان و استاد دانشکده پزشکی هاروارد، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: «چاقی اکنون یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات جهانی برای سلامت قلبی-عروقی است، اما شاخص توده بدنی، که معیار اصلی ما برای تعریف چاقی و آستانه‌های مداخله است، همچنان یک نشانگر بحث‌برانگیز و ناقص برای پیش‌بینی وضعیت قلبی-عروقی باقی مانده است.»
چربی عضلانی خطر بیماری را افزایش می‌دهد
تحقیقات جدید که روز دوشنبه در «ژورنال اروپایی قلب» منتشر شد، نشان می‌دهد که چربی ذخیره‌شده بین فیبرهای عضلانی یا گروه‌های عضلانی، خطر ابتلا به اختلال عملکرد میکروواسکولار کرونری (CMD) را افزایش می‌دهد. این وضعیت شایع قلبی زمانی رخ می‌دهد که به دلیل مشکلات در عروق خونی کوچک‌تر، قلب خون کافی دریافت نمی‌کند.
اختلال عملکرد میکروواسکولار کرونری ممکن است حدود نیمی از افرادی را که نشانه‌ای از انسداد شریان‌های کرونری ندارند تحت تأثیر قرار دهد و خطر آن در زنان بیشتر است. علائم این بیماری می‌تواند شامل درد قفسه سینه و تنگی نفس باشد.
تاقوتی در بیانیه مطبوعاتی خود گفت: «چربی بین‌عضلانی را می‌توان در اکثر عضلات بدن یافت، اما میزان این چربی می‌تواند بین افراد مختلف بسیار متفاوت باشد.»
این مطالعه ۶۶۹ نفر را که در بیمارستان بریگام و زنان در بوستون تحت آزمایش استرس قلبی قرار گرفتند، به مدت شش سال دنبال کرد.
در این آزمایش، مقدار کمی ردیاب رادیواکتیو به جریان خون تزریق شد. سپس، اسکنر توموگرافی با انتشار پوزیترون (PET) تصاویری از قلب شرکت‌کنندگان در حالت استراحت و تحت استرسی که توسط دارویی برای گشاد کردن شریان‌های کرونری القا شده بود، ثبت کرد.
پژوهشگران در این مطالعه نوشتند: «افزایش چربی بین‌عضلانی به‌طور مستقل از شاخص توده بدنی (BMI) و عوامل خطر معمول، با اختلال عملکرد میکروواسکولار کرونری (CMD) و پیامدهای نامطلوب قلبی-عروقی مرتبط است.»
شاخص توده بدنی (BMI) خطر را نشان نداد
یافته‌ها نشان داد که اگرچه شاخص توده بدنی (BMI)، که اغلب به‌عنوان معیاری برای سنجش چاقی استفاده می‌شود، با معیارهای مختلف چربی مرتبط بود، اما به‌تنهایی نمی‌توانست ابتلا به اختلال عملکرد میکروواسکولار کرونری (CMD) را پیش‌بینی کند. در عوض، کاهش عضله اسکلتی و افزایش چربی عضلانی به‌طور مستقل با کاهش ذخیره جریان کرونری مرتبط باقی ماندند.
پژوهشگران همچنین دریافتند که هر ۱ درصد افزایش در چربی عضلانی (در مقایسه با عضله خالص) با ۲ درصد افزایش احتمال ابتلا به میکروواسکولار کرونری و ۷ درصد افزایش خطر وقوع رویدادهای نامطلوب قلبی-عروقی همراه است.
علاوه بر این، پژوهشگران تأکید کردند که بیمارانی که هم میکروواسکولار کرونری و هم سطح بالای چربی عضلانی داشتند، بیشترین خطر عوارض را تجربه کردند.
آن‌ها نوشتند: «بیمارانی که هم میکروواسکولار کرونری و هم چربی عضلانی بالا داشتند، بالاترین خطر وقوع رویدادها را نشان دادند.»
افراد در معرض خطر ممکن است نادیده گرفته شوند
نویسندگان مطالعه بر اهمیت ارزیابی نه‌تنها وزن کلی بدن یا میزان چربی، بلکه کیفیت عضلات اسکلتی در بررسی سلامت قلب تأکید کردند.
آن‌ها همچنین اشاره کردند که معیارهای سنتی مانند شاخص توده بدنی (BMI) ممکن است افراد در معرض خطر را، به‌ویژه زنان و بیماران جوان‌تری که چربی زیرپوستی بیشتری دارند اما چربی کمتری در اطراف اندام‌های شکمی دارند، نادیده بگیرد.
تاقوتی در بیانیه مطبوعاتی توضیح داد: «در مقایسه با چربی زیرپوستی، چربی ذخیره‌شده در عضلات ممکن است به التهاب و تغییر در متابولیسم گلوکز منجر شود و مقاومت به انسولین و سندرم متابولیک را ایجاد کند.»
او افزود: «این آسیب‌های مزمن می‌توانند به عروق خونی، از جمله عروقی که قلب و عضله قلب را تغذیه می‌کنند، آسیب برسانند.»
